Πριν από δέκα χρόνια και πάνω στο ξέσπασμα της κρίσης η ελληνική αστυνομία εκπόνησε ένα σχέδιο κατάληψης του δημόσιου χώρου. Οι συνεχείς διορισμοί μπάτσων, οι καθημερινές περιπολίες, οι έλεγχοι, το τράβηγμα στο τμήμα για ψύλλου πήδημα, οι εξακριβώσεις και οι ψαχτικές στο δρόμο δεν ήταν παρά μερικές από τις τεχνικές λειτουργίες της αστυνομίας που ξεκίνησαν να δοκιμάζονται πάνω στα τομάρια μας.
Πλάι σ’ αυτές βέβαια δοκιμάζονται και οι πολιτικές της λειτουργίες, διότι οι εκφραστές της κρατικής βίας δεν αντλούν την ισχύ τους μόνο από τα όπλα αλλά και από τις λεπτές κοινωνικές και πολιτικές ισορροπίες. Είναι αυτές οι ισορροπίες που έβλεπαν να διαταράσσονται με τις σταδιακές μεταβολές που επέφερε η παρουσία των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία: την συγκρότηση πολυεθνικών σχολείων και την συνύπαρξη τους στις ίδιες παρέες και γειτονιές με τους ντόπιους.
Τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 08 ήταν κάποια από τα γεγονότα που κατέστησαν σαφή τη διατάραξη των ισορροπιών και αποτέλεσαν συνθήκες που προβλημάτισαν πολύ το πολιτικό επιτελείο της ελληνικής αστυνομίας. Η κοινωνική απονομιμοποίηση της αστυνομίας είχε φέρει στην επιφάνεια τους εχθρούς της και έπρεπε να αντιμετωπιστεί άμεσα. Η αστυνομία ως θεσμός έπρεπε να ξαναβρεί την χαμένη της αξιοπιστία και να υπερασπιστεί τον ρόλο της ως εγγυητής του «αισθήματος ασφάλειας». Έπρεπε να βρει και να κινητοποιήσει αυτά τα τμήματα της κοινωνίας που έχουν υλικούς λόγους να συντάσσονται με τις κρατικές προσταγές. Δηλαδή τα αφεντικά, τους πάσης φύσεως επιχειρηματίες και ιδιοκτήτες, τα μικρομεσαία και μεσαία τμήματα της κοινωνικής πυραμίδας και κάθε λογής ευυπόληπτο πολίτη.
Πάνε τουλάχιστον δέκα χρόνια τώρα που η κρίση καλπάζει στις πλάτες μας. Οι μισθοί έχουν κοπεί στη μέση, τα ενοίκια έχουν φτάσει στο θεό και τα ένσημα έχουν γίνει είδος υπό εξαφάνιση. Παράλληλα, η αστυνομία και οι φίλοι της πολλαπλασιάζονται με ραγδαίους ρυθμούς. Πάνε τουλάχιστον δέκα χρόνια τώρα που το σχέδιο της ένοπλης παρέλασης της αστυνομίας έχει μπει σε λειτουργία και οι πολιτικές της δημόσιας τάξης έχουν στραφεί εξ’ ολοκλήρου ενάντια στην εργατική τάξη. Και ενώ τρώμε στα μούτρα τη διαρκή επιτήρηση στους δρόμους και τις πλατείες σαν κάποιου είδους «αντιμετώπιση της εγκληματικότητας», στην πραγματικότητα αυτό που καλείται να προστατεύσει είναι το καπιταλιστικό σύστημα και όλα τα κοινωνικά τμήματα που εξασφαλίζουν την αναπαραγωγή του. Είναι, με άλλα λόγια, η σύμπραξη με την μαφία, η σύνδεση με το παράνομο κεφάλαιο, η εξασφάλιση όσων συστρατεύονται με το κράτος τους και της ιδιοκτησίας τους. Είναι η καθήλωση της εργατικής τάξης στη θέση της.
Η δολοφονία του Νικολά Τόντι το 2010 ήταν κομμάτι αυτού του σχεδίου. Ήταν η εμπέδωση ότι αυτές οι σφαίρες, στην πραγματικότητα, δεν στοχεύουν ποτέ το έγκλημα. Στοχεύουν την εργατική τάξη.
