Την Παρασκευή 11/10 η πλατεία Δαβάκη αντηχούσε τους δικούς μας ρυθμούς – antifa ρυθμούς. Τα παιδιά της Καλλιθέας, αλλά και όλης της Αθήνας ήταν εκεί. Τραγούδησαν, χόρεψαν, διαδήλωσαν και δήλωσαν σε όλες τις γλώσσες και σε όλους τους τόνους ότι είναι εδώ. Ότι είμαστε εδώ. Ότι πάντα θα είμαστε εδώ.
Ευχαριστούμε όλους και όλες που συμμετείχαν, βοήθησαν και στήριξαν αυτή τη μέρα. Τα ξαναλέμε στα επόμενα. Το κείμενο που ακολουθεί περιλαμβάνεται στο φλάιερ που μοιράστηκε στη γειτονιά σε 2.500 αντίτυπα.
«Το τέλος του φασισμού»
(κι άλλα ευφάνταστα ανέκδοτα)
Τα μάθατε; Ο ελληνικός φασισμός πέθανε. Το κράτος έκανε –επιτέλους- σωστά την δουλειά του και έστειλε τους φασίστες στα δικαστήρια. Οι ψηφοφόροι –επιτέλους- σήκωσαν μπόι και δεν τους ξανάστειλαν στην βουλή. Η «νεοναζιστική συμμορία» τα έσπασε μεταξύ της και μας λένε ότι μπορούμε επιτέλους να κοιμόμαστε ήσυχοι. Από την πλευρά μας έχουμε κάθε λόγο να στραβώνουμε κάθε φορά που ακούμε «αναλύσεις» σαν κι αυτές. Λες και περιμέναμε ενημέρωση από το κράτος και τους τσάτσους του, για το τι παίζει με τους φασίστες. Ή ακόμα χειρότερα, λες και περιμέναμε την άνοδο και την πτώση της χρυσής αυγής για να είμαστε antifa.
Τον φασισμό της ελληνικής κοινωνίας τον βλέπαμε παντού μπροστά μας, πολύ πριν πέσουν όλοι από τα σύννεφα στις εκλογές του 2012. Δεν κουβαλούσε σβάστικα, αλλά δεν χρειαζόταν κιόλας. Ήταν φασισμός όταν τα «πονόψυχα» ελληνικά αφεντικά, πλήρωναν με σφαίρες τους μετανάστες εργάτες τους. Ήταν φασισμός όταν το ελληνικό κράτος μας μόστραρε τις πολεμικές προετοιμασίες για «εθνική ασφάλεια». Ήταν φασισμός όταν το κράτος και τα αφεντικά έκοψαν τους μισθούς και μας γέμισαν μπάτσους. Οι λόγοι να είμαστε antifa, ήταν ήδη πολλοί δέκα χρόνια πριν. Αυτός ο πόλεμος χαμηλής έντασης που ζούμε από τότε μέχρι και σήμερα, είναι ζωντανός και καθημερινός. Δεν είχαμε ποτέ την πολυτέλεια να πιστέψουμε πως «ο φασισμός τελείωσε».
Η δικιά μας πλευρά
Στο μυαλό μας, κρατάμε πάντα μια απλή διαπίστωση: οι κοινωνίες μας κουβαλάνε ένα βαθύ ρήγμα στο εσωτερικό τους. Είναι φορές που αυτό το ρήγμα, γίνεται όλο και πιο απίθανο να γεφυρωθεί. Η μία πλευρά αυτού του ρήγματος είναι εμπειρικά αντιληπτή: Στους ελέγχους των μπάτσων και στους ρουφιάνους γείτονες. Στον δήμαρχο που φωνάζει για «καθαρές πλατείες» και «ασφαλείς γειτονιές». Στα «ψιτ ψιτ» στο δρόμο και την υποτίμηση των ομοφυλόφιλων και των τρανς. Στην προσπάθεια για οργάνωση των φασιστών και στα κωλοαφεντικά που μας στραβοκοιτάνε. Όλα κομμάτια μιας πραγματικότητας που μας θέλει να το βουλώνουμε και να απομονωνόμαστε. Σε αυτή την πραγματικότητα, οπότε, πρέπει να επιτεθούμε.
Τα τελευταία χρόνια, γεμίσαμε την Καλλιθέα και τα νότια, με μερικές χιλιάδες αφίσες, έντυπα και συνθήματα σε τοίχους. Οι απόψεις μας χτίστηκαν στις κουβέντες και στα βιώματα μας, τα σπρέι βάφτηκαν και πληρώθηκαν από μας, μοιράσαμε πρωινά σε σχολεία, πριν πάμε για δουλειά. Γνωρίσαμε πολύ κόσμο και με χαρά διαπιστώσαμε ότι σ’ αυτήν την πόλη υπάρχουν χιλιάδες που ζουν σαν κι εμάς, που σκέφτονται σαν κι εμάς, που δρουν σαν κι εμάς. Το δικό μας κομμάτι του ταξικού ρήγματος που υπάρχει και ψάχνει την ευκαιρία του να ακουστεί.
Δεν είναι σκέτα ένα live
Τα antifa live στις γειτονιές μας, τα αισθανόμαστε με το εξής παράδοξο: Διοργανώνουμε μια συναυλία, αλλά δεν την αναγνωρίζουμε σκέτα ως τέτοια. Η μουσική είναι μια αφορμή για να βρεθούμε, να μιλήσουμε, να γνωριστούμε. Και ταυτόχρονα είναι ένας τρόπος να δηλώσουμε «παρών» στη μάχη για τον έλεγχο του δημόσιου χώρου. Απλωνόμαστε, στήνουμε ηχεία και πάγκους με έντυπα και όλα έρχονται με την σειρά τους. Οι μουσικοί δεν παίζουν για τα φράγκα και την φήμη, αλλά για την γειτονιά και τον σεβασμό της. Ο κόσμος που σκάει, νιώθει την φάση δική του, είτε μας γνώριζε από πριν, είτε εκείνη την ώρα, γιατί μοιραζόμαστε μια πραγματικότητα με πολλές πτυχές. Τύποι και τύπισσες τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας, όσο κοινά είναι τα μίση μας.
Από την άλλη, όσο γουστάρουμε εμείς κάθε φορά που πιάνουμε μια πλατεία και μιλάμε με τα δικά μας λόγια για τις δικές μας ζωές, στην πραγματικότητα δείχνουμε στους μπάτσους, στους φασίστες και στους φιλήσυχους πολίτες ότι ο δημόσιος χώρος και λόγος είναι συνεχώς υπό διεκδίκηση. Δείχνουμε ότι οι κοινωνίες μας είναι ένα εμπόλεμο πεδίο και πως η μάχη δίνεται μέρα με τη μέρα. Τελικά, τα antifa live στις γειτονιές μας, τα αισθανόμαστε με το εξής παράδοξο: περισσότερο από όλα είναι μια συνάντηση.
Antifa Σημαίνει να Βρεθούμε
Η χρυσή αυγή, ίσως να τελείωσε ως αυτό που ήταν και να μετουσιωθεί σε κάτι διαφορετικό. Ίσως και όχι. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν μας ένοιαξε πως λέγονται, γιατί αναγνωρίζαμε τον φασισμό αυτής της κοινωνίας στα σπλάχνα της, με ή χωρίς σβάστικα. Είμαστε antifa, πάει να πει ότι αναγνωρίζαμε αυτόν τον φασισμό, όχι σαν ιδεολογία που μας έρχεται από τα παλιά, αλλά σαν σύγχρονες κρατικές πολιτικές ενάντια στην εργατική τάξη. Η ιστορία (και η εμπειρία) μας δίδαξαν πως επιβιώνουμε όσο χτίζουμε την οργάνωση και τις κοινότητες μας. Πολλοί και πολλές από εμάς ίσως γνωρίζονται ήδη από κάποιο γήπεδο ή κάποια δουλειά. Ίσως έχουμε αράξει σε ένα πάρκο ή καθόμαστε μαζί στο ίδιο θρανίο. Μπορεί και να μην έχουμε βρεθεί ποτέ –ακόμα- ξέρουμε εκ των προτέρων όμως, τα κοινά μας. Αν ενωθούν, αυτά τα κοινά, δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβεί. Άλλωστε το μέλλον δεν έχει γραφτεί ακόμα.
[rl_gallery id="1740"] |
