Άµα δεν έχεις φράγκα,οι συγκοινωνίες είναι ο µόνος τρόπος να ταξιδέψεις τσάµπα σ’ αυτήν την πόλη. Μία αργή και βασανιστική λύση για να φτάσεις στη δουλειά ή στο µάθηµα. Ένα µόνιµο άγχος αν θα βρεις κάποιον να περάσεις µαζί του τις µπάρες, αν θα χρειαστεί να πηδήξεις και πάλι αυτό το ρημάδι το τοιχάκι!
Στα λεωφορεία της µητρόπολης, συναντάµε τύπους σαν κι εµάς, παιδιά της εργατικής τάξης που τρέχουν να προλάβουν τις καθηµερινές αλλεπάλληλες υποχρεώσεις. Όσο πιο βήτα είναι η γραµµή, τόσο πιο τιγκαρισµένη είναι η διαδρομή από τσαλακωμένες µούρες. Όσο πιο κυριλέ είναι η γειτονιά, τόσο περισσότερους αχώνευτους θα βρεις στο βαγόνι ή τη στάση.
Τον τελευταίο µισό χρόνο, οι πάσης φύσεως οπαδοί της τάξης και της ασφάλειας, βρήκαν κι άλλο λόγο για να µας την µπαίνουν µέσα στα Μέσα! Αυτή τη φόρα, µε τα µούτρα τους κρυμμένα κάτω από τις μάσκες, κοιτάνε µε µίσος και απέχθεια όσους και όσες δεν θέλουμε να κυκλοφορούμε λες και ζούμε σε κάποιου είδους Αποκάλυψη. Στην πραγματικότητα, δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό από αυτό που έκαναν πάντα. Ενσαρκώνουν στην καθημερινότητά τους τις κρατικές εντολές και ταυτόχρονα, στοχοποιούν αυτούς που τους δείχνει το µεγάλο κρατικό δάχτυλο. Ανέκαθεν στραβοκοιτούσαν τους µετανάστες και τα παιδιά τους. Ανέκαθεν είχαν πρόβλημα µε τις γυναίκες που φοράνε µαντίλα. Ανέκαθεν δήλωναν δυσαρεστημένοι µε τις παρέες που δε χτυπάνε εισιτήριο. Ανέκαθεν θεωρούσαν «πρόβλημα» όλες τις «περίεργες» φιγούρες που έχουν καταλάβει αυτή την πόλη. Και φυσικά, ανέκαθεν δεν έχαναν την ευκαιρία να εκδηλώσουν την λατρεία τους προς στην αστυνομία και τους σεκιουριτάδες!
Και σκεφτείτε και το άλλο: τα επιχειρήματα των αχώνευτων µπατσόφιλων παραμένουν σχεδόν ίδια και τώρα. «Υγειονομική βόμβα» λένε. «Απρόσεχτοι που βρωμίζουν τους δημόσιους χώρους» λένε. «Αντικοινωνικοί» και «περιθωριακοί» λένε. Όπως και πριν, έτσι και τώρα, αντιμετωπίζουν τον πάτο της εργατικής τάξης με όπλο την κρατική ρητορική περί δημόσιας υγείας και δημόσιας τάξης, και συμβάλλουν µε όποιον τρόπο μπορούν στην υποτίμηση και την πειθάρχησή του. Αυτό είναι που εννοούμε, όταν λέμε ότι «η γρίπη» επιτάχυνέ διάφορα που γίνονταν ούτως ή άλλως και από πριν!
Οπότε, δεν πρέπει να κοιτάμε τα επιθετικά βλέµµατα των μασκοφορεμένων στα λεωφορεία ως φόβο «µην κολλήσουν οι γιαγιάδες τους», αλλά ως ατόφιο µίσος για την εργατική τάξη της πόλης.
Από την άλλη, πρέπει να σκεφτούμε και τους εαυτούς µας. Υπάρχουμε πολλοί που καταλαβαίνουμε ότι η µάσκα δεν θα µας σώσει από τα πραγματικά προβλήματα των καιρών µας, την ανεργία και τους μισούς μισθούς, την άτυπη απαγόρευση κυκλοφορίας και κατανάλωσης, την όλο και πιο επιθετική προσπάθεια φίμωσης και πειθάρχησής µας. Υπάρχουμε πολλές, που καταναγκαζόμαστε να φοράμε μάσκα όπου οι σχετικές μικροεξουσίες το επιβάλλουν. Χώρια «το πρόστιμο», χώρια το γενικό κλίμα που θυμίζει black mirror.
Αλλά και πάλι, δεν πρέπει να το ξεχνάμε: Είμαστε πολλοί και πολλές και όπως πάντα, είναι αυτό το κοινό και καθημερινό βίωμα, αυτή η αίσθηση ασφυξίας, που μας φτιάχνει ξανά.
Στιγμές απειθαρχίας στα ΜΜΜ. Θα τα έχετε παρατηρήσει και εσείς. Ε;
