Το 2ο τεύχος του εντύπου μας μοιράστηκε σε 5.000 αντίτυπα στα σχολεία, τους δρόμους και τις πλατείες της Καλλιθέας, της Νέας Σμύρνης, του Π. Φαλήρου και των γύρω περιοχών. Μπορεί κανείς να το βρεί στέλνοντάς μας ένα mail. Διαφορετικά το παραθέτουμε ολόκληρο σε ηλεκτρονική μορφή εδώ. Ακολουθεί το editorial του τεύχους.
Eμείς εδώ κουβαλάμε τη γειτονιά
Γειτονιές υπάρχουν πολλές.
Κάθε γειτονιά αποτελεί το δικό της μικρό κόσμο. Έχει τους δικούς της ανθρώπους, τα δικά της χαρακτηριστικά. Εμείς που εκδίδουμε αυτό το έντυπο είμαστε από τη Νέα Σμύρνη, το Φάληρο, την Καλλιθέα και τα πέριξ. Γειτονιές τόσο ίδιες και τόσο διαφορετικές.
Κάποιες είναι πιο κυριλέ, άλλες λιγότερο. Κάποιες είναι πιο ζωντανές, κάποιες είναι λίγο σαν κηδεία. Κάποιες έχουν παντού μαγαζιά, άλλες έχουν παντού πάρκα. Κάποιες είναι πιο χαλαρές, άλλες είναι λες και βγήκες απ’ το Μπρονξ. Κάποιες είναι τίγκα πολυεθνικές, άλλες λιγότερο. Κάποιες είναι απλά οικιστικές ζώνες και δεν έχουν τίποτα πέρα από σπίτια, ενώ σ’ άλλες έρχεται κόσμος από όλη την Αθήνα γιατί εκεί είναι η δουλειά του. Κάποιες έχουν σοκάκια, άλλες έχουν δρόμους όπως η Συγγρού που μπορείς να προσγειώσεις αεροπλάνο.
Και φυσικά, αναλόγως της γειτονιάς είμαστε κι εμείς διαφορετικοί. Κάποιοι δεν το κουνάμε ρούπι απ’ τη γειτονιά μας, άλλες κυκλοφορούμε συνεχώς αλλού. Κάποιοι είμαστε γέννημα θρέμμα αυτών των δρόμων, άλλες γεννηθήκαμε σε άλλες γειτονιές ή και σε άλλες χώρες. Κάποιοι αγαπήσαμε τη γειτονιά μας όσο τίποτα στον κόσμο, άλλες τη μισήσαμε σα διάολο. Όλοι έχουμε τα ζόρια μας, διαφορετικά ο καθένας. Έχουμε αποκτήσει τη δική μας γλώσσα, που μπορεί να μην την καταλαβαίνει όποιος δεν έχει περάσει ποτέ απ’ το στενό μας. Όλοι και όλες μας κουβαλάμε τη γειτονιά μας στο πετσί μας.
Και με έναν περίεργο τρόπο οι γειτονιές μας, παρ’ όλο που είναι τόσο διαφορετικές γεννάνε συνεχώς ανθρώπους σαν κι εμάς. Είναι αυτές ακριβώς οι γειτονιές που μας έκαναν αυτούς που είμαστε, που μας έφεραν στη θέση που βρισκόμαστε σήμερα. Είναι αυτές ακριβώς οι γειτονιές που μας έμαθαν να μισούμε τα αφεντικά και τους φασίστες. Είναι αυτές ακριβώς οι γειτονιές που μας έδειξαν ποιοι και ποιες είναι αδέρφια μας. Μπορεί να μην είμαστε ίδιοι, αλλά καταλαβαινόμαστε. Καταλαβαίνουμε ο ένας τα πακέτα και τα «θέλω» της άλλης.
Το μίσος μας απέναντι στο φασισμό είναι κοινό. Η γειτονιά μας είναι το πεδίο έκφρασης αυτού του μίσους. Όμως το μίσος μας για το φασισμό ξεπερνά τα σύνορα της γειτονιάς μας.
«Ένα χρέος δοσμένο να φυλάμε τη γειτονιά μας,
υγρασία του πάρκου πάνω στη ραχοκοκαλιά μας.
Αυτό είναι, άραξε και θα βρούμε κάτι να πούμε,
στο ίδιο καζάνι βράζουμε και τα ίδια σκατά ζούμε.»
Γειτονιά, Smok5.
