Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος 66 του περιοδικού antifa τον Ιούλιο του ’19.
Η είδηση του θανάτου της Αρμένιας αποκλειστικής νοσοκόμας Γκαϊανέ Κασαρτζιάν έσκασε στην αίθρια κατά τ’ άλλα καλοκαιρινή προεκλογική περίοδο όπως σκάνε τέτοιου είδους ειδήσεις: σαν κεραυνός. Και για άλλη μια φορά αντιμετωπίστηκε όπως οι κεραυνοί, δηλαδή σαν ένα στιγμιαίο συμβάν. Δίχως παρελθόν, δίχως ιστορία.
Το (ομολογουμένως σκατόψυχο) σχόλιο της Athens Voice αποδείχτηκε πολύ βολικό για διάφορους. Πρώτα-πρώτα τα στελέχη του Σύριζα εστίασαν στο σχόλιο της Athens Voice, καταγγέλλοντας όπως και στην υπόθεση της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου, τον «κοινωνικό κανιβαλισμό». Αυτό ανέφεραν η Υπουργός Εργασίας Αχτσιόγλου, και ο Αν. Υπουργός Υγείας Πολάκης. Μέχρι και ο διοικητής του νοσοκομείου της Νίκαιας, Θ. Γεωργόπουλος ξεσπάθωσε ενάντια στα «ρατσιστικά και φασιστικά φερέφωνα της νουδού».[1] Αλλά δεν ήταν μόνο οι υπουργοί και οι διοικητές νοσοκομείων που χειρίστηκαν το ζήτημα έτσι. Το βρίσιμο στην Athens Voice ήταν εύκολο και τσάμπα, γι’ αυτό και μονοπώλησε τη γνώμη των περισσότερων αριστερών. Δεν απαιτούσε καμία ιστορική μνήμη, καμία εργασία.
Γιατί για να ασχοληθεί κανείς στα σοβαρά με το ζήτημα δεν αρκεί η καταδίκη των ρατσιστικών σχολίων μιας κωλοφυλλάδας. Μια αποκλειστική νοσοκόμα που δολοφονείται κυνηγημένη δεν αποτελεί στιγμιαίο συμβάν και δεν γίνεται να γίνει αντιληπτή με όρους «μεμονωμένου περιστατικού». Ας πούμε, πότε αποφασίστηκε ότι στην ελληνική κοινωνία τα νοσοκομεία θα παραιτηθούν από την παροχή υπηρεσιών φροντίδας, κάνοντάς την outsourcing, κι όποιος δεν έχει να πληρώσει, κακό του κεφαλιού του; Πότε αποφασίστηκε ότι αυτές οι υπηρεσίες θα ανατεθούν σε εργολάβους που θα διαχειρίζονται «αποκλειστικές νοσοκόμες», κι ότι θα υπάρχουν «νόμιμες» και «παράνομες» αποκλειστικές; Πότε αποφασίστηκε ότι στα νοσοκομεία θα μπουν εταιρίες σεκιούριτι ως υπεύθυνες για τις αποκλειστικές που βρίσκονται σε καθεστώς παρανομίας;[2] Πότε αποφασίστηκε με ποιους τρόπους θα διεξάγεται η διαχείριση αυτής της παρανομίας; Όλα αυτά είναι ερωτήματα που δεν απασχόλησαν κανέναν ούτε μετά το θάνατο της Κασαρτζιάν, πόσο μάλλον πριν. Αντίθετα τα βέλη της κριτικής έπεσαν μόνο στην Athens Voice.
Είναι χάρη σ’ αυτή την τρανταχτή τυραννία του γεγονότος, χάρη σ’ αυτή την κραυγαλέα απουσία ιστορικής μνήμης που μπορεί να βγαίνει ο ίδιος διοικητής που ανέθεσε στο σωματείο των «νομίμων» να αναλάβει ρόλο ρουφιάνου κυνηγώντας τις «παράνομες», να μιλάει και για το «φασισμό της A.V.». Χάρη σ’ αυτή μπορεί ο διοικητής και οι προϊστάμενοι που «βάζουν τις δικές τους αποκλειστικές να δουλεύουν έναντι ποσοστών από τα μεροκάματά τους», πουλώντας ουσιαστικά προστασία και νταβατζιλίκι, να μιλάνε για «φασιστικά φερέφωνα της νουδού».[3] Χάρη σ’ αυτή μπορούν οι Υπουργοί Υγείας και Εργασίας, δηλαδή οι κατεξοχήν αρμόδιοι για το καθεστώς παρανομοποίησης των αποκλειστικών νοσοκόμων να ρίχνουν τις ευθύνες στον «κοινωνικό κανιβαλισμό».
Το σωματείο των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία που δίχως κανένα πρόβλημα εκτελεί χρέη ρουφιάνου, καταγγέλλει τώρα το διοικητή που του ανέθεσε τέτοιο ρόλο όχι για κάναν άλλο λόγο, αλλά γιατί λέει είναι «εκτός των καθηκόντων του»! Μέχρι τώρα, λέει, όλα έβαιναν καλώς, καθώς «πριν τρεις μήνες είχαν γίνει 400 ταυτοποιήσεις σε συνεργασία με την Αστυνομία της Νίκαιας και είχαν σταλεί 30 περιπτώσεις παράνομων αποκλειστικών στα Δικαστήρια». Η λύση; «Να ενισχυθεί η φύλαξη των Νοσοκομείων για να διενεργείται έλεγχος παρουσία της Αστυνομίας».[4] Αλλά κανείς δεν έχει ασχοληθεί με αυτό το καθεστώς παρανομοποίησης που έχει στηθεί εδώ και δεκαετίες στη δημόσια υγεία. Όπως κανείς δεν είχε ασχοληθεί με το καθεστώς που είχε στηθεί στην Ομόνοια δεκαετίες πριν τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου.
Όλα αυτά είναι δουλειές που απαιτούν να ξεφύγει κανείς από την τυραννία του γεγονότος. Γιατί οι δολοφονίες της Γκαϊνέ Κασαρτζιάν και του Ζακ Κωστόπουλου δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, δεν είναι σκέτα ονόματα θυμάτων. Είναι ιστορικές διαδικασίες. Είναι ο φασισμός χωρίς σβάστικα.
Υγ: Όταν πριν οκτώ χρόνια όλοι οι τρελοί αυτής της χώρας είχαν μαζευτεί στο Σύνταγμα και αγανακτούσαν, τους γράψαμε στα παλιότερα των υποδημάτων μας και κοιτάξαμε αλλού από κει που έδειχναν όλοι. Πήγαμε στις γειτονιές και εντοπίσαμε το δικό μας «γεγονός»: ασχοληθήκαμε με τις νεοσύστατες επιτροπές κατοίκων. Είναι τότε που η συνέλευση autonome antifa εξέδωσε και την ομώνυμη μπροσούρα. Αν μη τι άλλο, τουλάχιστον σωθήκαμε από το να λέμε τα ίδια με τους υπουργούς του Σύριζα.
Ο διορισμένος από το
Σύριζα διοικητής δύο νοσοκομείων (του Κρατικού Νίκαιας και του Ερυθρού Σταυρού)
και αρχινταβατζής του κυκλώματος που διαχειρίζεται τις αποκλειστικές νοσοκόμες
με όρους μαφίας, εκφράζει τον αποτροπιασμό του για το φασισμό. Οπότε ψηφίστε
όλοι Σύριζα.
[1] Όλα αυτά στους προσωπικούς φεϊσμπουκικούς λογαριασμούς τους, εκεί όπου όλοι νιώθουν την ανάγκη «να απαντήσουν».
[2] Για τις εταιρίες σεκιούριτι που είναι και εταιρίες καθαρισμού, γνωρίζουμε κι από την υπόθεση της Κ. Κούνεβα. Άλλο μεγάλο «γεγονός», από το οποίο επίσης δεν κατάλαβε κανείς τίποτα.
[3] Γι’ αυτές τις ελάχιστες αναφορές για το μαφιόζικο ρόλο διοικητών-«νόμιμων» σωματείων-προϊσταμένων βλ: Τ. Τέλλογλου, «Ο “πόλεμος” των αποκλειστικών νοσοκόμων», Η Καθημερινή, 04/07/2019.
[4] Δελτίο Τύπου Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Δημοσίων Νοσοκομείων, 2/07/2019.
