Έχει σκεφτεί κανείς στα σοβαρά τι διάολο είναι το Netflix; Από πότε και για ποιο λόγο η ιδέα του «τσιλάρω σπίτι με Netflix» έχει κερδίσει τόσο έδαφος που ακούγεται πιο οικεία και από το πρωινό ξυπνητήρι; Κατά σατανική σύμπτωση, η συγκεκριμένη πλατφόρμα έγινε πιο δημοφιλής από ποτέ κατά τη διάρκεια της πανδημίας[1]. Τι περίεργο! Ακριβώς τη στιγμή που το ελληνικό κράτος μας έκλεισε σπίτι και ονόμασε την καθημερινή συναναστροφή με τους φίλους μας μολυσματική, το Netflix ήρθε κι έδεσε σαν φιόγκος πάνω στις ατελείωτες ώρες της μοναξιάς. Εμφανίστηκε σαν αντίδοτο στην «κοινωνικά υπεύθυνη» απομόνωση, αποκρύπτοντας ότι στην πραγματικότητα ήταν ένα μέσο κρατικής επιβολής της! Ο εγκλεισμός μας, ως απαραίτητη προϋπόθεση της πολεμικής προετοιμασίας του ελληνικού κράτους δεν θα μπορούσε να γίνει μόνο με το φόβητρο της αστυνομίας και του προστίμου. Χρειάστηκε να επιστρατευτούν και κάτι παλιές ιδέες των αφεντικών με νέο περιτύλιγμα ώστε να πειθαρχήσουμε στην υλική υποτίμηση των ζωών μας. Και ναι, το Netflix ήταν μία από αυτές. Μάλιστα τόσο καλή ήταν αυτή η ιδέα, που έχει καταφέρει να επιβιώνει και να βασιλεύει στην νέα μας κοινωνικότητα μέχρι και σήμερα.
Για σκεφτείτε το: Πόσο πιο θελκτικό μοιάζει το σπίτι, πόσο λιγότερο επώδυνη η μοναξιά όταν με το πάτημα ενός κουμπιού μπορείς να καταναλώσεις χιλιάδες σειρές και ταινίες; Πόσο πιο εύκολα θα επέλεγε κανείς να κάτσει μέσα από το να τραβηχτεί μέχρι το σπίτι ενός φίλου, μέχρι ένα μπαρ ή στην τελική μέχρι το σινεμά; Και κάπως έτσι, όλα αυτά τα πεδία κοινωνικοποίησης, πραγματικής επαφής, γέλιου, τσακωμών, φλερτ και διαλόγου εξαφανίζονται μπροστά στην ευκολία της «ψυχαγωγίας» στο σπίτι. Από την άλλη, θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί για το περιεχόμενο αυτής της ψυχαγωγίας και για τους σκοπούς του. Το Netflix δεν είναι απλά μία πλατφόρμα streaming ταινιών και σειρών. Είναι παράλληλα ένα μέσο προπαγάνδισης των κρατικών διδαγμάτων. Αφηγείται και προσφέρει ερμηνείες για τις κοινωνικές σχέσεις σύμφωνα με τις κρατικές ανάγκες. Δεν γίνεται να μην έχετε παρατηρήσει τους τόνους ευαισθησίας που χαρακτηρίζουν το ρεπερτόριο της θέασης: Ζητήματα φύλου, ταυτότητας, ρατσισμού, ναρκωτικών, βίας, όλα εκπροσωπούνται, όλα ακούγονται! Και για όλα υπάρχει λύση η οποία δεν είναι άλλη από την ατομική οδό και την απεύθυνση στο κράτος. Να λοιπόν ένα κρατικό δίδαγμα που τρώμε στα μούτρα εδώ και τρία χρόνια που καλούμαστε να πιστέψουμε πως οι γιατροί, οι κοινωνικοί λειτουργοί και οι μπάτσοι θα μας σώσουν από τα προβλήματά μας.
Επομένως, δυστυχώς για μας, τα πράγματα ποτέ δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Ο ελεύθερος χρόνος δεν είναι και τόσο ελεύθερος, η αχαλίνωτη κατανάλωση σειρών δεν είναι σκέτο ψυχαγωγία και το τι κάνουμε μετά τη δουλειά δεν είναι καθόλου αδιάφορο για τα κράτη. Κοινωνικό εργοστάσιο το έχουν πει αυτό οι Ιταλίδες φεμινίστριες στα 70’s. Και μέσα σε αυτό η εργασία είναι ασταμάτητη και πολλές φορές αόρατη. Όπως λοιπόν, το πρωινό ξυπνητήρι οργανώνει την εργασία μας και μας πειθαρχεί σε αυτήν έτσι και το netflix οργανώνει την μοναξιά μας… και αν μη τι άλλο μας πειθαρχεί σ’ αυτήν.
[1]Netflix: Έφτασε τους 204 εκατ. Συνδρομητές παγκοσμίως στην πανδημία του κορονοϊού, Ethnos.gr, 20/01/2021
