Μερικές μέρες πριν τοποθετήθηκε διαφημιστική καμπάνια στους σταθμούς του μετρό κατά των εκτρώσεων από το κίνημα «αφήστε με να ζήσω», με υπογραφές από ένα πλήθος χριστιανικών φασιστικών οργανώσεων. Αμέσως το ελληνικό ίντερνετ πήρε φωτιά και τα σόσιαλ μίντια γέμισαν ποστ αγανάκτησης και απογοήτευσης, καθώς «πώς γίνεται σε μια χώρα που η έκτρωση είναι νόμιμη εδώ και χρόνια να αντικρίζουμε τέτοιες εικόνες Μεσαίωνα»; Μάλιστα μέχρι και ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε και κατέκρινε αυτήν την κίνηση, καλύπτοντας τις διαφημίσεις με αφίσες που έγραφαν «τα σώματά μας μάς ανήκουν» και εκδίδοντας ανακοινώσεις υπέρ του δικαιώματος στην έκτρωση, ενός δικαιώματος «κερδισμένου με αγώνες».
Με τα πολλά η καμπάνια κατέβηκε με εντολή του αρμόδιου υπουργείου. Τα ελληνικά σόσιαλ ανακουφίστηκαν, απ’ ό,τι φαίνεται «δεν είναι όλοι φασίστες γύρω μας», «κάποιοι είναι ευαισθητοποιημένοι», και η Ελλάδα μοιάζει πλέον να «βαδίζει σε μονοπάτια προόδου με σεβασμό στα ζητήματα φύλου και τα δικαιώματα των γυναικών».
Τί συμβαίνει όμως στα αλήθεια; Αυτό το «νομικά κατοχυρωμένο» δικαίωμα στην έκτρωση ισχύει, και αν ναι ισχύει για όλες;
Ε λοιπόν όχι, γιατί καμπάνιες σαν των αριστερών απευθύνονται σε γυναίκες που ανήκουν στα μεσαία και ανώτερα στρώματα αυτής της κοινωνίας. Αυτές οι γυναίκες της μεσαίας τάξης μιλάνε για τα δικαιώματα των γυναικών και εννοούν μόνο τις εαυτές τους. Για όλες εμάς που ζούμε στα κατώτερα στρώματα αυτής της ταξικής και άκρως σεξιστικής κοινωνίας, το κράτος θέλει να έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο πάνω στα σώματά μας και την αναπαραγωγή μας. Στην ελληνική κοινωνία ο τερματισμός μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης βρίσκει ένα σωρό εμπόδια, από το μη υποστηρικτικό φιλικό και συγγενικό περιβάλλον, τον εξαφανισμένο γκόμενο-πατέρα, τα επικριτικά σχόλια της γειτονιάς, μέχρι το γιατρό που ασκεί ψυχολογική βία ή αρνείται να κάνει την επέμβαση, ή εκείνον που για να την κάνει ζητάει για φακελάκι ένα σωρό λεφτά. Στην ελληνική κοινωνία αυτό το κατά τα άλλα «αυτονόητο» δικαίωμα είναι ανύπαρκτο για τις μετανάστριες που δεν ξέρουν τη γλώσσα και δεν έχουν χαρτιά, αφού το νοσηλευτικό προσωπικό τις αντιμετωπίζει με ρατσισμό και ωμή ιατρική βία. Τις υποβάλλει σε καταναγκαστικές στειρώσεις. Για όλες αυτές τις γυναίκες θα λέγαμε ότι οι εκτρώσεις είναι ουσιαστικά παράνομες.
Τελικά καταλαβαίνουμε ότι το αν το δικαίωμα στην έκτρωση είναι κερδισμένο, έχει να κάνει με το από ποια σκοπιά το κοιτάμε. Η πραγματικότητα των γυναικών της εργατικής τάξης είναι πολύ διαφορετική από εκείνη των αριστερών μεσοαστών. Επομένως όσες αφίσες και να κολλήσουν στις στάσεις του μετρό, όσα λάικς και να μαζέψει ένα ποστ υπέρ των αμβλώσεων, εμείς δεν πειθόμαστε ότι τα πράγματα βαίνουν προς το καλύτερο. Γι’αυτό και μιλάμε για ζητήματα όπως το δικαίωμα στην έκτρωση από τη μεριά μας, κοιτώντας καχύποπτα το κράτος και τους φίλους του, στηρίζοντας τις γυναίκες της τάξης μας.
