Ο Υποκόμης Πάλμερστον ήταν Άγγλος πολιτικός του πρώτου μισού του 19ου αιώνα. Χρημάτισε βουλευτής της Βρετανικής Βουλής, Υπουργός Εξωτερικών και Εσωτερικών και Πρωθυπουργός της Αγγλίας. Θεωρείται αρχιτέκτονας του Κριμαϊκού Πολέμου και υπήρξε πολιτικός εκφραστής της επέκτασης της παγκόσμιας κυριαρχίας της Αγγλίας.
Στην φωτό ο Υποκόμης μας νεαρός, κοιτάζει το ζωγράφο γεμάτος αισιοδοξία. Ξέρει κάτι που διάφοροι στην εποχή του αγνοούσαν, ότι το νέο σύστημα των μηχανών θα αλλάξει τον κόσμο για πάντα. Ξέρει επίσης ότι αυτό θα δώσει στο κράτος του, στην Αγγλία, τεράστια ισχύ. Ξέρει ότι η Αγγλία θα πρέπει να κυριαρχήσει παγκοσμίως. Είναι σίγουρος για τον εαυτό του ότι ο ίδιος μπορεί να αποτελέσει το όχημα να γίνει αυτό. Ξέρει πως έχει τις κατάλληλες διασυνδέσεις. Ξέρει ότι θα παίξει κάποιο ρόλο. Γιατί να μην είναι αισιόδοξος με τον μέλλον λοιπόν;
Όλα τα ’χαμε, μας έσκασε και μια χούντα ντυμένη υγειονομική καραντίνα να ’χουμε να πορευόμαστε. Τουλάχιστον εκεί που πιστεύαμε ότι οι καλές μαύρες κωμωδίες έχουν εκλείψει, ήρθε όλη αυτή η κατάσταση να επιβεβαιώσει ότι τις καλύτερες μαύρες κωμωδίες τις ζεις. Δεν πειράζει όμως αδέρφια. Έχει και η χούντα τα καλά της. Κόψαμε το πολύ το facebook, πάμε για τρέξιμο και παίζουμε το παιχνίδι που υπογράφουμε κάτι χαρτιά, βεβαιώνοντας τον εαυτό μας ότι μας επιτρέπουμε να βγούμε. Όχι κι άσχημα.
Ήμασταν τυχαία ένα απόγευμα εκεί κάτω στις Τζιτζιφιές, κοντά στο Νιάρχο και ενώ τρέχαμε, είδαμε ένα κριπά με περίεργα ρούχα πάνω σ’ ένα άλογο να προχωράει βαριεστημένος. Δεν ξέρετε πόσο περίεργο μας φάνηκε. Είχαμε να δούμε άλογο εκεί από τότε που στην περιοχή υπήρχε ο ιππόδρομος. Επιταχύναμε να δούμε ποιος στο διάολο ήταν αυτός. Με το που φτάσαμε μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Ήταν ένας περίεργος τύπος ντυμένος με ρεντικότα, ημίψηλο καπέλο κι είχε ένα ρολογάκι χρυσό απ’ αυτά που μπαίνουν στη τσέπη. Δεν αντέξαμε στον πειρασμό και ξεκινήσαμε να τον ρωτάμε.
Antifa South: Τρελέ έχουν περάσει οι απόκριες, τί είναι αυτά που φοράς;
Υποκόμης Πάλμερστον: Με συγχωρείτε; Ποιά είστε εσείς; Και πού βρίσκομαι; Τί άθλιες γειτονιές είναι αυτές; Και γιατί οι φελάχοι της Αιγύπτου κυκλοφορούν ελεύθερα;
A.S: Τί είναι αυτά που λες ρε φίλε;
Υ.Π: Δεν είμαι φίλος σας κυρία, είμαι ο Υποκόμης Πάλμερστον, πρωθυπουργός της Αυτού Μεγαλειότητας Βασίλισσας της Αγγλίας και Αυτοκράτειρας της Ινδίας, Βικτώριας. Εσείς ποιοί είστε; Γιατί φοράτε περίεργα ρούχα;
A.S: Πρωθυπουργός; Και τί κάνεις μέσα στη Χούντα με το άλογο; Άδεια κυκλοφορίας έχεις;
[Αφού ακολούθησαν οι κατάλληλες εξηγήσεις για τον τόπο και τον χρόνο της συνάντησης μας με αυτόν τον παλαβό, συνεχίσαμε την κουβέντα πάνω σε νέες βάσεις.]
Y.Π: Οι νέες μέθοδοι διασφάλισης της τάξεως στις εργατικές συνοικίες είναι εκπληκτικές. Την περίοδο της διακυβέρνησής μου συνήθως έπρεπε να καλέσουμε το στρατό για να διατηρήσουμε την τάξη μεταξύ των εργατών.
A.S: Τί εννοείτε; Εδώ μας λένε ότι δε μπορούμε να κυκλοφορούμε ελεύθεροι κι οι μπάτσοι κυκλοφορούν για να το επιβάλλουν.
Υ.Π: Δηλαδή για εσάς η διασφάλιση της τάξης επαφίεται μόνο στα αστυνομικά όργανα;
A.S: Εεε ναι. Οι μπάτσοι έρχονται και κάνουν εξακριβώσεις εκεί που αράζουμε, οι μπάτσοι μας πουλάνε τσαμπουκά, οι μπάτσοι δε μας αφήνουμε να πιούμε με την ησυχία μας. Ποιός άλλος τρόπος υπάρχει;
Υ.Π: Εμείς πάντως στην εποχή μου δεν θεωρούσαμε την αστυνομική διαχείριση πάντα λειτουργική. Ήταν το τελευταίο μας εργαλείο, αλλά χρειαζόμασταν και άλλα.
A.S: Πριν λίγο δεν μας είπατε ότι καλούσατε το στρατό για να επιβάλλει την τάξη; Τί μας λέτε τώρα;
Υ.Π: Η κοντόφθαλμη λογική της ανθρώπινης φύσης… Οι άνθρωποι των κατώτερων στρωμάτων ποτέ δεν θα μπορέσουν να δουν πέρα από την εμπειρία τους.
A.S: Μας προσβάλλετε με αυτά που λέτε, μήπως να μας πείτε κανα συγγνώμη;
Y.Π: Μα δεν ήταν προσβλητικό, τουναντίον. Ήταν μια διαπίστωση. Σκεφτείτε λοιπόν. Η συνεχής πειθάρχηση της εργατικής τάξεως, εντός και εκτός εργοστασίου, αν αντιμετωπιστεί μοναχά με βία θα μπορούσε να προκαλέσει αναταραχή. Αυτό θα έβλαπτε τη λειτουργία του καπιταλιστικού μας πολιτισμού. Η λειτουργία του συστήματος των μηχανών, που εδραιώθηκε την περίοδο της πολιτικής μου σταδιοδρομίας, βασίζεται στην πειθαρχία του εργάτου. Ο εργάτης πρέπει να υπηρετεί τη μηχανή του εργοστασίου, όπως ένας μπάτλερ υπηρετεί τον κύριό του. Να εξυπηρετεί κάθε ανάγκη του. Αυτό απαιτεί πειθαρχία. Αυτή η πειθαρχία πρέπει πρώτα και κύρια να είναι εσωτερική. Να θέλει ο εργάτης να υπακούσει σε κανόνες που η εργοστασιακή μηχανή επιβάλλει.
A.S: Καλά ποιος εργάτης θέλει να γίνει αυτό το πράμα; Να πειθαρχεί έτσι; Η ιστορία είναι πλήθος από ηρωικούς εργάτες που πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και εξεγέρθηκαν.
Υ.Π: Νομίζω πως οι εμπειρίες σας δεν σας επιτρέπουν να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ. Μου είπατε πριν πως όλη η πόλη έχει αποκλειστεί από την αστυνομία και δεν μπορείτε να κυκλοφορήσετε εύκολα. Μου είπατε πως σε αυτούς τους ασύρματους τηλέγραφους, που αποκαλείτε κινητά και υπολογιστές, η αστυνομία στέλνει μηνύματα και εντολές και πως το κράτος τρομοκρατεί τον κόσμο. Όλο αυτό συμβαίνει, επειδή εσείς οι ίδιοι έχετε αποδεχθεί ότι, αυτά τα μηχανήματα τα οποία χρησιμοποιείτε, σας διατάζουν – κι εσείς υπακούτε. Δεν σας επιβάλλει η αστυνομία να μην βγαίνετε, τα μηχανήματα σας είπαν ότι δεν θα το κάνετε. Σας είπαν ότι κυκλοφορεί ένας ιός. Σας είπαν ότι πρέπει να πειθαρχήσετε. Και εσείς πειθαρχείτε.
A.S: Ποιος πειθαρχεί; Αν πειθαρχούσαμε και μέναμε σπίτι μας, δεν θα σε βλέπαμε να βολτάρεις πάνω στο άλογό σου. Τις κάνουμε τις βόλτες μας ακόμα, ότι και να λέτε εσύ και οι όμοιοί σου.
Υ.Π: Έκανα μια βόλτα με το άλογο στις γειτονιές εδώ γύρω. Ξέρετε τι παρατήρησα; Όλες τις ηλικίες να έχουν ένα κινητό και να το χρησιμοποιούν με τον ίδιο τρόπο. Ρωτώντας από περιέργεια διάφορους κατάλαβα ότι μαθαίνουν ακριβώς τα ίδια νέα. Το ίδιο κατάλαβα και για τους υπολογιστές. Πάλι ρωτώντας διάφορους χρήστες που τους είδα να κουβαλάνε αυτό το αναδιπλούμενο ηλεκτρονικό μαραφέτι, κατάλαβα πόσο θαυμαστή είναι αυτή η κατασκευή. Απαιτείται από τον εργάτη να κάθεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο, να δουλεύει με έναν συγκεκριμένο τρόπο, να είναι πάντα παραγωγικός, γιατί έχει μάθει να χρησιμοποιεί τον υπολογιστή ακόμα και αν είναι άρρωστος. Έχει συγκεντρωθεί μια τεράστια ποσότητα εσωτερικής πειθαρχίας που διασυνδέεται σε ένα δίκτυο, πολλαπλασιάζοντας την ισχύ αυτής της πειθαρχίας. Εμείς προσπαθήσαμε να πειθαρχήσουμε τους εργάτες μας στις κλωστικές μηχανές, αλλά οι εργάτες δεν ήταν διατεθειμένοι να χάσουν τα χέρια τους για τις μηχανές. Η κοινωνία σας έχει πειθαρχηθεί και όλοι δουλεύουν σιωπηλοί χωρίς κανένα αντίλογο. Είναι ένα μεγάλο κοινωνικό εργοστάσιο που όλοι παράγουν και κανείς δεν αντιδρά, γιατί παράλληλα όλοι νομίζουν ότι έχουν τη δική τους ατομική γνώμη. Στην πραγματικότητα, όμως, όλοι έχουν ακριβώς την ίδια αντίληψη και γνώμη. Δεν είναι να ενθουσιάζεται κάποιος σαν και μένα;
A.S: Ντάξει δεν έχουν κι όλοι την ίδια γνώμη… Μας ακούστηκαν λίγο τρομακτικά, όπως τα λέτε, το ομολογούμε. Δεν είμαστε όμως όλοι ίδιοι. Αλλά τι σχέση έχει αυτό με την διασφάλιση της τάξης;
Υ.Π: Ακόμα απορώ τι δεν καταλαβαίνετε. Εφόσον αυτή η πειθαρχία, εννοώ η πειθαρχία της σκέψης και της εργασίας, έχει επιτευχθεί σε τέτοιο βαθμό, η επιβολή της τάξης είναι αρκετά εύκολη υπόθεση. Οι αστυνομικοί, μαζί με τους μικροαστούς μέσα στις γειτονιές σας, και όλοι οι υπόλοιποι που τους συμπαθούν, απλά επιβλέπουν. Διασφαλίζουν ότι αυτή η πειθαρχία θα συνεχίσει να υπάρχει. Αφού όλοι αυτοπειθαρχούνται και πιστεύουν όποια εντολή ξεπηδήσει από την οθόνη τους, ο ρόλος της αστυνομίας γίνεται προληπτικός. Όλοι είναι έτοιμοι να καταδώσουν τον διπλανό τους που παραβίασε τους κανόνες που τέθηκαν. Είναι το ιδανικό μιας καπιταλιστικής κοινωνίας. Με συγχωρείτε για τον ενθουσιασμό μου, αλλά ακόμα και ο τρόπος που είναι χτισμένες οι πόλεις σας συνηγορούν σε αυτό που σας λέω.
A.S: Δεν έχουμε γεννηθεί όλοι ρουφιάνοι σ’ αυτήν την πόλη. Πού κολλάνε οι πόλεις μας με την διατήρηση της τάξης;
Υ.Π: Οι γειτονιές σας έχουν χτιστεί με τρόπο που επιτρέπει την επιτήρηση. Είναι φτιαγμένες με τετράγωνα, με κεντρικούς δρόμους, με ελεγχόμενους τρόπους επικοινωνίας με τις γειτονικές περιοχές. Ας πάρουμε για παράδειγμα την γειτονιά της Καλλιθέας, μιας και βρισκόμαστε και συζητάμε εδώ. Αποτελείται από οικοδομικά τετράγωνα, όπου η αστυνομική περίπολος, αν είστε έξω, μπορεί να σας δει από μακριά. Η γειτονιά σας χωρίζεται στη μέση από μια μεγάλη λεωφόρο, που διευκολύνει την αστυνομία να μετακινείται παντού, εύκολα και γρήγορα. Καθώς αυτή η λεωφόρος τέμνει και χωρίζει την πόλη στα δύο, αν η αστυνομία ελέγξει και απαγορέψει την κίνηση επί της λεωφόρου, τότε αποκλείει την πόλη σε δύο κομμάτια που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Εσείς δε μπορείτε να διασχίσετε την λεωφόρο χωρίς να σας δουν. Αν θέλετε επίσης να πάτε σε διπλανές περιοχές μπορείτε να το κάνετε μόνο από συγκεκριμένα σημεία, καθώς περιβάλλεστε από γραμμές τρένου στα δυτικά, μια λεωφόρο στα ανατολικά και μια παραλιακή λεωφόρο στα νότια. Ζείτε σ’ ένα κουτί σχεδιασμένο για τη γρήγορη μετακίνηση της αστυνομίας. Αναφέρομαι στην ύψιστη τέχνη της πολεοδομίας που υπηρετεί την δημόσια τάξη, ξανά και ξανά επί αιώνες…
A.S: Άμα ξέρεις να κυκλοφορείς σε αυτούς τους δρόμους, οι μπάτσοι δε σε βλέπουν. Αναφέρομαι στην ύψιστη τέχνη του καβατζώματος που υπηρετεί την επιβίωση κύριε Υποκόμη, αλλά που να ξέρετε εσείς… Δε διαφωνούμε πάντως επί της ουσίας, απλώς οι θέσεις μας φαίνονται πολύ υπερβολικές. Είναι λες κι ο κόσμος που ζούμε να φτιάχτηκε εναντίον μας.
Ο κύριος αυτός είναι ο Βαρώνος Οσμάν.[1] Ήταν υπεύθυνος για την πολεοδομική ανασυγκρότηση του Παρισιού. Η επανάσταση του 1848 είχε ξεσπάσει. Τα οδοφράγματα είχαν στηθεί. Η κατάπνιξη της εξέγερσης ήταν η πρώτη δουλειά του γαλλικού κράτους. Η δεύτερη ήταν η αναδιάταξη του πολεοδομικού ιστού του Παρισιού. Τεράστιοι πόροι δαπανήθηκαν και η μισή πόλη κατεδαφίστηκε. Στη θέση των πυκνοκατοικημένων εργατικών συνοικιών κατασκευάστηκαν τεράστιες λεωφόροι, τα βουλεβάρτα. Ο στρατός πια δεν θα κολλούσε στα μικρά στενά των εργατικών κατοικιών. Τα εργατικά δίκτυα καταστράφηκαν από το διασκορπισμό των κατοίκων για τις ανάγκες κατασκευής της νέας πόλης του Παρισιού. Ο έλεγχος του δημοσίου χώρου πλέον έμπαινε στο προσκήνιο όχι μόνο σαν στρατιωτική διαχείριση, αλλά και ως χωροταξικό ζήτημα. Η κατάπνιξη της Παρισινής Κομμούνας το 1871 έδειξε τη χρησιμότητα της πολεοδομίας. Ο Βαρώνος Οσμάν, Νομάρχης της περιοχής, υπήρξε υπεύθυνος για το έργο. Τιμήθηκε για την προσφορά του στο γαλλικό κράτος. Τελικά η συνεισφορά του στην γνώση των αφεντικών για τον έλεγχο του δημοσίου χώρου υπήρξε όντως ριζοσπαστική[2]. Πλέον οι πόλεις που ζούσαν οι εργάτες δεν θα αφήνονταν στην τύχη. Θα αποτελούσαν ζήτημα αυστηρού κρατικού σχεδίου.
[1] Παραπάνω για το Βαρώνο Οσμάν στο αφιέρωμα της Καθημερινής. https://www.kathimerini.gr/399426/article/epikairothta/kosmos/to-proswpo-zorz-ezen-osman
[2] Για μια έμπρακτη εφαρμογή τέτοιων ιδεών στο μοντέρνο κόσμο μας, πάρτε για παράδειγμα το Παρίσι του 2015. http://www.antifascripta.net/LinkClick.aspx?fileticket=d%2bqvL5BCUAY%3d&tabid=188
Y.Π: Μα… όλος ο κόσμος φτιάχτηκε εναντίον σας. Φτιάχτηκε μόνο για να μπορέσουμε εμείς, τα αφεντικά, να χρησιμοποιούμε την εργασία σας μέχρι τελικής πτώσεως (δικής σας πτώσεως…) και μετά να σας αντικαθιστούμε με άλλους εργάτες. Έχουμε φτιάξει αστυνομικούς μηχανισμούς, έχουμε μαζί μας την επιστήμη, έχουμε σκεφτεί και εισάγει το κράτος πρόνοιας, έχουμε χτίσει τις πόλεις με σκοπό η εκμετάλλευσή σας να γίνεται με τους πιο αποδοτικούς τρόπους. Πάντα αυτό ήταν το ζητούμενο.
A.S: Το κράτος πρόνοιας εναντίον μας; Άντε πάλι! Μα αυτό δε μας προστατεύει από τον ιό που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες; Έχουν πεθάνει πολλοί, γιατί δεν υπάρχουν αρκετοί γιατροί. Τί έχετε να πείτε για αυτό;
Υ.Π: Αν επιτρέπεται, πόσα εκατομμύρια έχει σκοτώσει ο ιός στο κράτος σας;
A.S: Εκατομμύρια; Τί λες ρε; Χτύπα ξύλο. Καμιά εκατοσταριά έχουν πεθάνει εδώ σε πληθυσμό 11 εκατομμυρίων.
Υ.Π: Μόνο 100 άνθρωποι στα 11 εκατομμύρια; Πολύ θα ήθελα να γελάσω, αλλά φοβάμαι μην ανοίξει η ρεντικότα μου. Αν οι νεκροί είναι κάτω των 100.000, ή καλύτερα κάτω του ενός εκατομμυρίου, δεν είναι θάνατοι ούτε άξιοι σχολιασμού.
A.S: Δεν ξέρω πως έχετε μάθει εσείς να αντιμετωπίζετε το θάνατο πάνω απ’ το άλογό σας, αλλά το να πεθαίνει κάποιος δεν είναι για γέλια. Η ανθρώπινη ζωή μετράει. Κάθε ανθρώπινη ζωή μετράει.
Υ.Π: Με συγχωρείτε, απλά πάλι διακρίνω ότι η εμπειρία σας είναι καθοριστική για τον τρόπου που σκέφτεστε. Ο θάνατος στον καπιταλισμό είτε είναι παραγωγικός είτε μη παραγωγικός. Δεν είναι τυχαίος, μία συμφορά που έστειλε ο Θεός. Στο κόσμο μας μετράνε μόνο οι πολιτικές των κρατών μας. Ο θάνατος είναι μετρήσιμος, αν συμβαίνει σε μαζικό επίπεδο. Οι θάνατοι 100 ανθρώπων δεν αφορούν κανένα κράτος στα σοβαρά. Έχω υπάρξει Πρωθυπουργός και πιστέψτε με είχα ζητήσει να μη με απασχολούν με τέτοια νούμερα. Εδώ τα γεγονότα στην Ιρλανδία, στην οποία παρεμπιπτόντως είχα μεγάλες εκτάσεις γης, δε μου προκάλεσαν ιδιαίτερη αίσθηση.
A.S: Τι έγινε στην Ιρλανδία; Και τί σχέση έχει με την κουβέντα μας;
Υ.Π: Θα σας πω. Το 1814 εμείς, το αγγλικό κράτος, για να προστατέψουμε τα συμφέροντα των αριστοκρατών μας και των μεγάλων καλλιεργητών σιταριού, επιβάλαμε υψηλούς δασμούς στο εισαγόμενο σιτάρι. Έτσι, λόγω της αύξησης της τιμής το σιτάρι έγινε ξαφνικά πανάκριβο για τα κατώτερα στρώματα. Αν αφήναμε το ξένο σιτάρι να κατακλύσει την αγορά μας, οι εργάτες θα μπορούσαν να το αγοράζουν, αλλά εμείς θα χάναμε αγορές. Στα μέσα του 19ου αιώνα στην Ιρλανδία, το 90% του πληθυσμού καλλιεργούσε πατάτες για να επιβιώσει. Οι καθολικοί Ιρλανδοί ζούσαν στα χωριά τους και δούλευαν στα κτήματά μας, όπως έκαναν για χρόνια. Που και που εξεγείρονταν. Από το 1843 έως το 1845, όμως, ένα μικρόβιο κατέστρεψε όλη την παραγωγή της πατάτας στην Ιρλανδία. Εμείς, αντί να επιτρέψουμε την εισαγωγή τροφίμων από το εξωτερικό, συνεχίσαμε την ίδια πολιτική, λες και δεν είχε αλλάξει τίποτα. Εντωμεταξύ βέβαια αυτά τα τρία χρόνια πέθαναν 1,5 εκατομμύριο Ιρλανδοί από την πείνα και χιλιάδες μετανάστευσαν στις Η.Π.Α. για να σωθούν. Τα καθολικά χωριά άδειασαν. Όσοι δούλευαν ακόμα δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα. Ή θα δούλευαν σε εμάς για εξευτελιστικές αμοιβές ή θα πέθαιναν. Μάλιστα πολλοί δεν μπορούσαν να πληρώνουν το νοίκι για τα χωράφια που τους παραχωρούσαν οι μεγάλοι γαιοκτήμονές μας, και για αυτό τους πετούσαμε έξω. Εγώ ο ίδιος πέταξα αρκετούς κακοπληρωτές στο δρόμο. Για εμάς όλο αυτό το θανατικό ήταν παραγωγικό. Γεμίσαμε φτηνούς εργάτες τα εργοστάσιά μας, διώξαμε αρκετούς περισσευούμενους στις Η.Π.Α. και αναδιατάξαμε την οικονομία της Ιρλανδίας με τρόπο που μας συνέφερε. Οι πολιτικοί σύμμαχοί μας στην Ιρλανδία ενισχύθηκαν. Είδατε πόσο παραγωγικός υπήρξε ο θάνατος; Τί με ζαλίζετε λοιπόν για 80 θανάτους και για την «ανθρώπινη ζωή που έχει αξία». Η αξία της ανθρώπινης ζωής καθορίζεται από τις ανάγκες του καπιταλιστικού πολιτισμού μας. Αν θα εκμεταλλευτούμε την εργασία σας ή θα σας αφήσουμε να πεθάνετε δεν αφορά εσάς, αλλά τα εκάστοτε συμφέροντα μας.
A.S: Ώστε η ζωή και ο θάνατος μας δεν έχουν ουσιαστικά καμία αξία για εσάς; Το ξέραμε, αλλά να σας ενημερώσουμε ότι για μας, οι ζωές μας έχουν αξία. Και μερικές φορές αυτή η διαφορετική αντίληψη παίρνει μονοπάτια που δε θέλετε ούτε να σκέφτεστε.
Υ.Π: Τι εννοείτε;
A.S: Ε, να… Πολλοί από μας έχουν προϊστορία και ταλέντο στα προλεταριακά ψώνια. Από φαΐ μέχρι και τηλεοράσεις.
Υ.Π: Η εργατική τάξη πάντα είχε στο εσωτερικό της κλέφτες και τεμπέληδες. Εγώ είχα σκοπό να σας μιλήσω για τον λιμό της Ιρλανδίας, γιατί εκεί εμείς διαχειριστήκαμε μια κατάσταση που αφορούσε τη ζωή και το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων. Κάποιοι πέθαναν, κάποιοι έφυγαν και κάποιοι συνέχισαν να ζουν με χειρότερους όρους. Ουδεμία πρόθεση είχα να αναφερθώ στο ποταπό είδος που αποτελείται από κλέφτες και εγκληματίες.
A.S: Τιμή μας και καμάρι μας.
Υ.Π: Ανεκδιήγητοι… Συνομιλώντας πάντως με τους χρήστες των ηλεκτρονικών μηχανημάτων που κουβαλάτε στις τσέπες σας παρατήρησα πως, αυτά που ονομάζετε κινητά τηλέφωνα, σας δημιουργούν την εντύπωση ότι κι εσείς θα πεθάνετε. Έχω αγαπήσει τη σύγχρονη τεχνολογία πάρα πολύ.
A.S: Γιατί αυτή η αγάπη πάλι;
Υ.Π: Νομίζω ότι χρησιμοποιώντας μια πρόφαση, όπως ένας ιός, το κράτος σας αναδιατάσσει όλον τον τρόπο που δουλεύει η κοινωνία σας – απολύει ένα εκατομμύριο εργάτες και την ίδια στιγμή σας διατάζει να μείνετε στο σπίτι. Κι όλο αυτό δίχως να ανοίξει ρουθούνι. Εκπληκτικό!
A.S: Και ποια είναι η πολιτική σας πρόβλεψη κύριε Υποκόμη, αν μας επιτρέπετε την αυθάδεια;
Υ.Π: Πως θα πρέπει να αποχωρήσω για να βρω τον Λόρδο του Έσσεξ. Τριγυρνάει κάπου εδώ γύρω. Βλέπετε είχαμε συμφωνήσει να πάμε για κυνήγι αλεπούς, αλλά κοιτώντας πόσο τσιμέντο σας περιβάλλει αρχίζω να αμφιβάλλω που διάολο θα βρούμε αλεπούδες. Λες να πάμε για κανένα ναργιλέ; Τεσπά, εις το επανιδείν νεαρά μου.
Ιρλανδοί κάνουν προλεταριακά ψώνια στο Dungarvan της Ιρλανδίας. Η έλλειψη τροφίμων και ο θάνατος δεν ήταν κάποιο μεταφυσικό χτύπημα. Ήταν η Βρετανική πολιτική που απαγόρευε τις εισαγωγές τροφίμων. Το κέντρο του πολιτισμένου κόσμου το 19ο αιώνα, με σχέδιο μακροχρόνιο, οδήγησε στο θάνατο εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς να ενδιαφερθεί για την ανθρώπινη ζωή. Κατά τα λόγια του Υποκόμη που μας μιλάει εδώ, «είναι αδύνατο να αποκρύψουμε την αλήθεια, ότι δηλαδή κάθε μεγάλη πρόοδος στο κοινωνικό σύστημα της Ιρλανδίας πρέπει να βασιστεί σε τεράστιες αλλαγές του υπάρχοντος συστήματος αγροτικής εκμετάλλευσης και αυτό προϋποθέτει μία μακρά, συνεχή και συστηματική έξωση των μικροκαλλιεργητών και καταστροφή των κατειλημμένων αγρών».[3] Μετά από τέτοιες γνώμες είναι να μην πας για προλεταριακά ψώνια;
[3] Τα λόγια του Υποκόμη τα βρήκαμε εδώ: https://www.irishtimes.com/life-and-style/abroad/generation-emigration/in-famine-s-footsteps-trail-of-death-leads-to-skeleton-park-1.2705744
