Το γεγονός ότι η «μάχη ενάντια στο φασισμό» απέκτησε τα τελευταία χρόνια και κρατική υποστήριξη δεν πρέπει να μας εκπλήσσει: ο φασισμός ως «ανωμαλία» της Ιστορίας, ως διαδικασία που γεννήθηκε το 1933 και πέθανε το 1945, ως «αμόρφωτοι» χρυσαυγίτες είναι ένα κλισέ με βολικές συναισθηματικές, πολιτικές και διανοητικές επιπτώσεις – βασικά ξεπλένει την τρέχουσα μορφή κοινωνικής οργάνωσης από το φασιστικό της πυρήνα.
Τις τελευταίες δύο δεκαετίες το ελληνικό κράτος και οι μηχανισμοί του (ανεξαρτήτως κυβέρνησης)
-έχτισαν στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες εργάτες
-έγιναν διαχειριστές και οργανωτές του μαφιόζικου κεφαλαίου
-εκβίασαν τη στρατιωτική αντιπαράθεση με την Τουρκία, βλέποντας στη διάλυση της Μέσης Ανατολής «ευκαιρίες»
-επιτέθηκαν στην εργατική τάξη με κάθε μέσο κι όλα
Οι πνιγμένοι μετανάστες στο Αιγαίο, η σύνδεση πρέζας-μαφίας-αστυνομίας, τα θερμά επεισόδια στο Αιγαίο, η συσχέτιση του προσδόκιμου ζωής με τη διάσωση των ασφαλιστικών ταμείων είναι όλες τους εμβληματικές στιγμές αυτής της τελευταίας εικοσαετίας. Ασφαλώς δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά. Είναι η κρατική πολιτική για τον 21ο αιώνα. Είναι ο φασισμός χωρίς σβάστικα.
antifa south
10.2018
