Μόνη Πανδημία ο Φόβος κι η Βλακεία
Η διαχείριση της εργατικής τάξης στους καιρούς της καπιταλιστικής κρίσης
Γιατί όλοι παριστάνουν ότι ξέχασαν αυτά που πάθαμε πριν ενάμιση μήνα;
Γιατί όλοι προτιμούν να βλέπουν «επιστροφή στην κανονικότητα», αντί για εκδηλώσεις του νέου φασισμού;
Μπορεί μια νυχτερίδα στην Κίνα να ευθύνεται για εκατομμύρια άνεργων εργατών σε όλο τον κόσμο;
Το αίτημα για «περισσότερους γιατρούς» είναι προς το συμφέρον της εργατικής τάξης ή των αφεντικών της;
Νοιάζονται στ’ αλήθεια τα κράτη «να μην πεθάνουμε από κορωνοϊό»;
Γιατί διέταξαν οι γιατροί και οι ρουφιάνοι τους εξήντα μέρες φυλάκιση κατ’ οίκον;
Το σπίτι όλων αυτών που πρόσταζαν να «μείνουμε σπίτι» μοιάζει με τα δικά μας;
Πόσοι και πόσες ήμασταν τελικά που αψηφήσαμε τις κρατικές προσταγές;
Πόσοι και πόσες βγήκαμε στις ίδιες καβάτζες που βγαίναμε και πριν την καραντίνα;
Πόσοι και πόσες αντιμετωπιστήκαμε από τους μηχανισμούς της δημόσιας τάξης με την ίδια εχθρότητα που αντιμετωπιζόμασταν και πριν;
Αλλά κυρίως…
Πόσοι και πόσες βιώσαμε τον κορωνοϊό, όχι ως «πανδημία», αλλά ως επίθεση στα μυαλά και στις καρδιές της εργατικής τάξης;
