Ξύπνα το πρωί.
Πήγαινε στη δουλειά.
Φάε την κίνηση.
Δούλεψε.
Γύρνα.
Πήγαινε σούπερ μάρκετ.
Μαγείρεψε.
Κάνε δουλειές στο σπίτι.
Δες κλασμένες σειρές κονσέρβα.
Μίλα με τις παρέες σου στο μέσεντζερ.
Οι ειδικοί τα έχουν μελετήσει για σένα.
Δεν χρειάζεται να σκεφτείς τίποτα.
Μην κοιτάς δεξιά και αριστερά.
Μην μιλάς δεξιά και αριστερά.
Το κράτος έχει οργανώσει τη ζωή σου για σένα.
Το κράτος στοχεύει το μυαλό σου.
Κι όμως.
Υπάρχουμε χιλιάδες εργάτες και εργάτριες που δεν γουστάρουμε τις κρατικές εντολές.
Στους δρόμους που περπατάμε και οδηγάμε καθημερινά δεν βλέπουμε σκέτο τσιμέντο.
Το τσιμέντο αυτό είναι ο καμβάς που τον φτιάξαμε εμείς για εμάς
Στην αθηναϊκή μητρόπολη βρισκόμαστε, συζητάμε και κάνουμε πράγματα μαζί.
Ταγκιές, συνθήματα και σπρέυ στους τοίχους είναι οι τρόποι μας να μιλάμε την ίδια γλώσσα.
Την γλώσσα της τάξης μας που φτιάχνεται κάθε μέρα στους δρόμους αυτούς.
Και με τις λέξεις αυτής της γλώσσας γεμίζουμε τους τοίχους των γειτονιών μας.
Η πολεμική προετοιμασία ξεκινάει από το μυαλό.
Μίσησε το φόβο που σκορπάνε στο μυαλό σου.
Όλα τα αφεντικά έχουν την ίδια μούρη.
Με λέξεις σαν κι αυτές μιλάμε με τους φίλους μας και βριζόμαστε με τους εχθρούς μας.
Από τις εργατικές του Ταύρου και τις πολυκατοικίες των Πετραλώνων στα τετράγωνα της Καλλιθέας και το χάος της Νέας Σμύρνης και του Παλαιού Φαλήρου βρισκόμαστε, κυκλοφορούμε και διεκδικούμε τις γειτονιές μας.
Διεκδικούμε τους γκρίζους τοίχους σαν αυτό που είναι στη πραγματικότητα:
Χιλιάδες γκρίζοι καμβάδες που περιμένουν να βαφτούν με τις λέξεις της γλώσσας μας!
Οι γκρίζοι τοίχοι είναι πόλεμος!
