Από παντού ακούμε ότι πρέπει να φοβηθούμε και να κάτσουμε σπίτι. Να φοβηθούμε το φονικό ιό. Κι όσοι από μας δεν ψηνόμαστε να κάτσουμε μέσα λόγω του ιού, πρέπει να φοβηθούμε τους μπάτσους. Τώρα μας είπαν ότι όποιος βγει έξω «είναι βέβαιο πως θα πέσει πάνω σε μπλόκα και περιπολίες», μπας και το χάψουμε όσοι δε χάψαμε τον ιό.[1] Σε κάθε περίπτωση μας γίνεται σαφές από παντού ότι πρέπει να ζήσουμε στο φόβο. Αρνούμαστε να το κάνουμε αυτό.
Τα συνθήματα που βάψαμε εν μέσω απαγόρευσης κυκλοφορίας στην Καλλιθέα, τη Νέα Σμύρνη, το Φάληρο δεν ήταν μόνο αποτύπωση των ιδεών μας στον τοίχο.
Ήταν μια απόδειξη ότι τα στενά της πόλης μας δε θα είναι άδεια, όπως τα θέλουν οι μπάτσοι και τα παπαγαλάκια της κρατικής αφήγησης. Ότι, σε πείσμα των αφεντικών μας, οι δρόμοι θα συνεχίσουν να έχουν τη δική τους ζωή. Τη δική μας ζωή.
Ήταν ο τρόπος που βρήκαμε να διασώσουμε την αξιοπρέπειά μας, σ’ αυτούς τους καιρούς που το κράτος έχει ορθώσει το ανάστημα και τη φωνή του, καταπίνοντας οποιαδήποτε άλλη φωνή πάει να ακουστεί.
Ήταν πάνω απ’ όλα μια δοκιμή. Μια μικρή προσπάθεια να σπάσουμε το φόβο που μας περιβάλλει. Να εμποδίσουμε αυτή την εκστρατεία κρατικής τρομοκρατίας να περάσει από πάνω μας.
Ήταν πόλεμος ενάντια στο φόβο.
[1] Σ. Παπαντωνίου, «Πάσχα με πλέγμα περιορισμών», Η Καθημερινή, 16/04/20