Τα αφεντικά και τα παπαγαλάκια τους δεν βάζουν γλώσσα μέσα: αθλητική βία, σχολική βία, πανεπιστημιακή βία, πολιτική βία, παράλογη βία, παντού βία!
Τα μήντια μιλάνε πολύ. Δεν είναι σκέτα «ειδήσεις». Οι μπούρδες που λένε για την πάρτη μας μετατρέπονται σε αστυνομικό δελτίο. Οι συμπεριφορές μας κι οι κουλτούρες μας μετατρέπονται σε έγκλημα. Και τελικά όλα γύρω μας μετατρέπονται σε αστυνομία.
Τα σχολεία, τα γήπεδα, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, τα μπλόκα στα φανάρια, ακόμα και τα φανάρια τα ίδια, όλα εμφανίζονται όλο και πιο καθαρά ως αυτό που πάντα ήταν: μηχανισμοί πειθάρχησης. Αριστεροί και δεξιοί διαγωνίζονται ποιος θα κάνει τη μεγαλύτερη επίδειξη νομιμοφροσύνης, τη μεγαλύτερη επίδειξη ρουφιανιάς.
Το απαισιόδοξο είναι ότι οι μηχανισμοί που έχουμε απέναντί μας είναι τεράστιοι, έχουν οργάνωση αιώνων και έχουν βαλθεί να μας ταράξουν στη φάπα. Υπάρχει όμως και η αισιόδοξη πλευρά. Ότι η ίδια μας η ύπαρξη είναι που τους αναγκάζει να μας βάλουν στο στόχαστρο. Οι ζωές μας, οι συνήθειες μας, τα ντυσίματά μας, οι μουσικές μας, οι γλώσσες μας, οι κώδικές μας. Η άρνηση κι η αδυναμία μας να συμμορφωθούμε στα πολεμικά τους σχέδια, να γίνουμε νομοταγείς, να ζήσουμε όπως μας επιβάλλουν.
Από τη μία δηλαδή εμείς. Κι από την άλλη οι κρατικές εκστρατείες νομιμότητας και οι ρουφιάνοι τους.
Ταξικός πόλεμος λέγεται αυτό.
Είμαστε η εργατική τάξη της χώρας: πολυεθνική, απείθαρχη και καθόλου μα καθόλου νομοταγής.
Σε εμάς μιλάνε.
Για εμάς μιλάνε.
Να τους κάνουμε να το βουλώσουν.
Για να δείτε ολόκληρη τη αφίσα πατήστε εδώ.
