Εντάξει, το ξέρουμε. Δεν είναι ωραίο να εμφανίζονται οι ναζί στη γειτονιά.
Αλλά αυτοί για να σκάσουν μύτη στην Καλλιθέα για ένα τεταρτάκι χρειάστηκε να κινητοποιηθεί η μισή ελληνική αστυνομία για να τους προστατεύσει. Ε, όσο να πεις η αναλογία 40 ναζί – 50 μπάτσοι είναι κομματάκι αστεία.
Από το 2011, όταν και φάγαμε στα μούτρα το κρατικό σχέδιο ανόδου της Χρυσής Αυγής, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Η μηντιακή κυριαρχία και η κρατική υποστήριξη των ναζί έχει ξεφτίσει. Μπορεί όμως, τον τελευταίο καιρό η Χρυσή Αυγή να τρώει το ένα πακέτο μετά το άλλο (γραφεία που κλείνουν, στελέχη που αλληλοπλακώνονται και διαγράφονται, πιτσιρικάδες που συνειδητοποιούν με το δύσκολο τρόπο ότι οι γειτονιές δεν τους ανήκουν), αυτό όμως καθόλου δε σημαίνει πως ο φασισμός μας αποχαιρετά.
Η περίπτωση του Κ. Κατσίφα, του ακροδεξιού πρακτορίσκου που σκοτώθηκε στην προσπάθειά του να κάνει αυτά που κάνουν συνήθως οι πρακτορίσκοι, μας υπενθυμίζει ότι το ελληνικό κράτος συνεχίζει να κρατά ανοικτά όλα τα μέτωπα της εξωτερικής του πολιτικής. Και ότι ο βαθύτερος φασισμός αυτής της κοινωνίας δεν είναι οι καράφλες με τη σβάστικα. Αλλά οι στρατηγικές του ελληνικού κράτους που στοχεύουν με κάθε τρόπο την πολυεθνική εργατική τάξη: η συστράτευση στα «εθνικά δίκια», οι πολιτικές δημόσιας τάξης, τα φράγκα που ρέουν γύρω από τη διαχείριση της μετανάστευσης, οι μισθοί που δε φτάνουν ούτε για ζήτω.
Δε σκοπεύουμε να αφήσουμε αυτές τις στρατηγικές και τους πάσης φύσεως υποστηρικτές τους να περάσουν από πάνω μας. Έχουμε κι εμείς τους τρόπους μας να μιλάμε και να διεκδικούμε το δημόσιο χώρο. Οι αφίσες που κολλάμε, τα γκραφίτι που βάφουμε, οι διαδηλώσεις και τα live που διοργανώνουμε είναι όλα κομμάτια της δικής μας μάχης.
Η μάχη απέναντι στους ναζί είναι απλά άλλο ένα κομμάτι αυτής της ευρύτερης μάχης απέναντι στην υποτίμησή μας. Άλλωστε σε αντίθεση με τους ναζί, είμαστε γέννημα θρέμμα αυτών των δρόμων και ξέρουμε καλά ότι οι γειτονιές μας δεν είναι και τόσο μεγάλες.
Όλοι κάποια στιγμή συναντιόμαστε…
antifa south,
12.2018
