-Βενζίνη στο μηχανάκι έβαλες;
-Κάθε φορά τα ίδια θα λέμε; Σε λίγο θα με ρωτήσεις αν έβαλα κι αέρα στα λάστιχα.
-Καλάαα… Μετά που θα είμαστε στο Κερατσίνι στα μέρη μου και θα με ρωτάς πού είμαστε και πώς θα βρεις το δρόμο της επιστροφής για Νέα Σμύρνη, θα σου πω κι εγώ «κάθε φορά τα ίδια θα λέμε;».
-Εντάξει μωρέ, πλάκα έκανα… Άλλωστε είδες, ψήθηκα κατευθείαν να έρθω Κερατσίνι να βάψουμε! Κι ας έχω ολόκληρο ταξίδι για να γυρίσω πίσω.
-Καλά δεν είσαι κι ο μόνος. Τόσος κόσμος θα βγούμε για σπρέι. Δεν είναι όλοι από Πειραιά. Διάφοροι έχετε ταξιδάκι μετά.
-Τέλος πάντων. Εσύ τα συνθήματα τα σημείωσες;
-Τα θυμάμαι. Δεν είναι και δύσκολα. Πέντε συνθήματα είναι. Κι όλα συνδέονται. Όλα για το έγκλημα λένε. Ή μάλλον για το τι είναι στ’ αλήθεια έγκλημα.
Μια ώρα αργότερα…
-Ναι, ναι, έφτασα σπίτι. Καλά, εννοείται πως χάθηκα πριν καταφέρω να βγω σε κάποιον δρόμο που να ξέρω ώστε να γυρίσω. Αλλά είχε και το καλό του. Γιατί πέρασα από διάφορες περιοχές και έβλεπα παντού τα ίδια πέντε συνθήματα! Μα καλά, πόσα ρίξαμε;
-Ναι, πρέπει να κάναμε μπόλικη δουλειά. Ρε, βγήκαμε πολύς κόσμος! Ήμασταν τόσα τιμάκια και το κάθε τιμ έριξε και μπόλικα σπρέι. Σκέψου ρίψαμε Δραπετσώνα, Κερατσίνι, Μανιάτικα, Νίκαια, Κορυδαλλό και εννοείται φουλ στον Πειραιά. Οι άλλοι οι παλαβοί πρέπει να έριξαν σχεδόν είκοσι συνθήματα μόνοι τους. Ό,τι τοίχο έβρισκαν τον χτυπούσαν.
-Πάντως θα φανούν φουλ. Εγώ σου λέω: σε φάση που δεν ήξερα καν πού ήμουν κι έψαχνα τρόπο να βγω Πειραιώς, έπεφτα πάνω σε φρεσκοβαμμένα συνθήματά μας. Άσε που έβλεπα να έχουν μείνει και μπόλικα παλιότερα συνθήματα, απ’ αυτά που είχατε ρίξει με το antifa peiraias.
-Ναι, το ξέρω. Τα περισσότερα έχουν μείνει απείραχτα. Γενικά εγώ στο έλεγα πάντα. Είναι ωραίες οι γειτονιές μας εδώ στον Πειραιά. Φιλικές. Πολύ το χάρηκα πάντως που ρίξαμε ξανά αντιφά συνθήματα στους τοίχους του Πειραιά. Από τότε που ενωθήκαμε με το south δεν είχαμε κάνει κάτι έτσι μεγαλούτσικο προς τα δω. Μόνο κάτι λίγα σπρέι που είχαμε ρίξει εγώ κι ο Άκης. Οπότε τώρα το χάρηκα.
-Ναι, ωραία ήταν. Άλλωστε κι όταν ήρθατε κι ενωθήκαμε, το είχαμε πει ότι θα συνεχίσουμε να κάνουμε πράγματα προς τον Πειραιά. Γιατί ακόμη κι αν δεν υπάρχει πια η υπογραφή, έχει πέσει τόση δουλειά προς τα κει. Αφού σκέψου τη βλέπω εγώ που πατάω το πόδι μου στα μέρη σας μια στο τόσο.
-Κι έχει και φουλ κόσμο που νομίζω ότι θα ψηθεί με τα συνθήματα που ρίξαμε. Ξέρεις απ’ αυτούς που οι ρουφιάνοι στα κανάλια τους βαφτίζουν εγκληματίες. Ε, νομίζω ότι θα τα εκτιμήσουν όλοι οι υποψήφιοι ή υποτιθέμενοι «εγκληματίες» της περιοχής, είτε είναι μαθητές είτε είναι εργάτριες, είτε είναι παιδιά είτε έχουν παιδιά.
-Ε, σίγουρα. Και ταυτόχρονα όλοι αυτοί οι «εγκληματίες» που λες είναι οι ίδιοι, ή μάλλον είμαστε οι ίδιοι που τρώμε στη μούρη τις τιμές στο σούπερ μάρκετ που έχουν φτάσει στο Θεό, τα κωλόσπιτα που κοστίζουν λες και νοικιάζεις παλάτι, το ρεύμα που το πληρώνεις χρυσάφι, τους μπάτσους να αλωνίζουν κάθε μέρα στις γειτονιές μας, τους κοινωνικούς λειτουργούς να θέλουν να μπουκάρουν μες στα σπίτια μας. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά έχουμε και όλους τους ρουφιάνους στα κανάλια να μας λένε εγκληματίες. Ε όχι, ρε φίλε. Αυτοί είναι οι εγκληματίες. Όλα αυτά είναι έγκλημα. Όχι εμείς.
-Ωραία τα λες. Πάμε τώρα να τα γράψουμε και πουθενά αλλού. Πάντως τώρα που ήμασταν στη γύρα, σκέφτηκα κι άλλο ένα σύνθημα που έπρεπε να είχαμε γράψει. «Έγκλημα είναι η τιμή της βενζίνης». Γιατί κάθε φορά που έρχομαι να σε δω, χαλάω μισό ντεπόζιτο!
