Οι μπόμπες πέφτουν. Η κάνουλα της τρέλας έχει ανοίξει σε επίπεδα κορονοϊού. Δεν άνοιξε μόνη της, έχει φροντίσει το κράτος για αυτό. Το σχέδιο: Οργανωμένη σύγχυση και παράνοια. Χιλιάδες πληροφορίες και ειδήσεις μέσω καλωδίων και το σχέδιο πάει καλά. Να μην καταλαβαίνει κανένας τίποτα. Βιντεάκια άγνωστης προέλευσης με ρουκέτες που πέφτουν πάνω σε κτήρια και μετάδοση πολέμου ”λεπτό προς λεπτό” λες και παρακολουθούμε τις φάσεις από αγώνα ποδοσφαίρου στο sport24. Γιατί έτσι γίνεται αντιληπτή η «πραγματικότητα», με το εδώ και το τώρα. Για αυτό δεν καταλαβαίνει κανείς τίποτα. Αδυναμία σύνδεσης του παρελθόντος με το τώρα. Αδυναμία σύνδεσης των χρόνων της κρίσης με τα χρόνια του τρομερού ιού και τελικά αδυναμία σύνδεσης των εμπόλεμων πεδίων ως ένα. Τα καπιταλιστικά κράτη, ο συλλογικός εκφραστής των αφεντικών μας, μεταφράζονται ως ο «τρελός Τραμπ» και ο «αδίστακτος Πούτιν. Και πως αλλιώς θα γινόταν, έχουμε χάσει οποιαδήποτε αίσθηση της συλλογικής μας δυνατότητας και της συλλογικής ερμηνείας του κόσμου.
Το ερώτημα στις παρέες μας πέφτει όλο και πιο συχνά: Μωρέ λες να γίνει κι εδώ πόλεμος;
Πώς να μην συμβαίνει αυτό, όταν παίζουν άρθρα «Πώς γίνεται η επιστράτευση στην Ελλάδα», «Πόσο κοστίζει ένα ιδιωτικό καταφύγιο» και άλλα τέτοια ωραία.
Εμείς μάντεις δεν είμαστε να πούμε αν θα γίνει εδώ πόλεμος ή όχι. Είμαστε όμως εργάτριες και εργάτες που έχουμε αποφασίσει να οργανωθούμε και να μην τρώμε αμάσητο ό,τι λέει το ίντερνετ.
Οπότε λέμε:
Πρέπει να αντιληφθούμε τις κοινωνίες μας ως αυτές που είναι: Ταξικές και εμπόλεμες κανονικότατα. Είμαστε απ’ τα μέρη που έχουνε πόλεμο και ας μη φοράμε τις παραλλαγές και το αισθανόμαστε καθημερινά σε κάθε σημείο της ζωής μας.
Η φάση στους χώρους εργασίας είναι η εξής: Η μια δουλεία 40ώρες/βδομάδα είναι κάτι χαλαρό. Όλες μας δουλεύουμε 6ήμερα,10ωρα σπαστά και τέτοια. Έχει αυξηθεί ο βασικός μισθός αλλά πάλι δεν μένει τίποτα στην άκρη. Πως γίνεται αυτό; Τα λεφτά μας πάνε στο σούπερ μάρκετ, στη ΔΕΗ, στο ενοίκιο, στη βενζίνη και στα μπλόκα της τροχαίας. Και όλα αυτά μαζί πάνε στα ταμεία του κράτους και γίνονται μπόμπες, που θα πέσουν στα κεφάλια μας.
Οι οικογένειες της εργατικής τάξης, γονείς και παιδιά έχουν γίνει αντικείμενο μελέτης κοινωνικών λειτουργών και ρουφιανοψυχολόγων. Τα κανάλια προσπαθούν να πείσουν ότι οι μαθητές ΕΠΑΛ είναι οι μεγαλύτεροι εγκληματίες εκεί έξω.
Τα γήπεδα έχουν μετατραπεί σε χώροι εξάσκησης των μπάτσων κάθε είδους. Όλο και περισσότεροι με τον νέο ποινικό κώδικα οδηγούνται στη φυλακή. Ταυτόχρονα, τα εισιτήρια έχουν ακριβύνει και έχουν κοπεί τα τσάμπα. Που σημαίνει οι δικοί μας απ’έξω και στο γήπεδο οι κυριλέ..
Στο δρόμο τα ίδια. Παντού μπλόκα, αυστηροποίηση του κ.ο.κ. και η τροχαία έχει λόγο να σε γράψει επειδή απλώς κυκλοφορείς.
Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απαισιόδοξα. Οι δικές μας αρνήσεις φαίνονται σε όλα αυτά τα πεδία. Αυτές είναι που αναγκάζουν το κράτος να εμφανιστεί ως αυτό που είναι, δηλαδή ακραία φασιστικό. Στις δουλειές όλο βρίσκουμε τρόπους να λουφάρουμε και να κλέβουμε το αφεντικό, να ανταποδίδουμε λίγη από τη βία του να μην έχεις μία. Στα γήπεδα και στα σχολεία βρίσκουμε τους δικούς μας και φτιάχνουμε κοινότητες. Έχουμε γνώση των δρόμων και των στενών που ούτε φαντάζονται τα σαΐνια της τροχαίας. Τα πάρκα και οι πλατείες είναι μόνιμο πεδίο υπόγειας σύγκρουσης με την αστυνομία και τους μικροαστούς.
Οπότε ο πόλεμος είναι σε εξέλιξη. Μπορεί οι ειδήσεις για μακρινά κράτη και ρουκέτες να μας κάνουν να αισθανόμαστε ανήμποροι και αμελητέοι. Όμως ο δικός μας πόλεμος είναι εδώ. Και πρέπει να καταλάβουμε ποιοι είναι οι εχθροί μας.
Ένα τέτοιο σημείο της δικής μας μάχης ήταν το rap live στη Νέα Σμύρνη. Τόσο ασήμαντο και τόσο σημαντικό ταυτόχρονα. Ανάλογα από πια σκοπιά το βλέπεις.
