Σε αντίθεση με τα σχέδια τους, οι πόλεις μας ήταν και είναι ολοζώντανες. Υπάρχουν χίλια πρόσωπα μέσα τους που δεν τις αφήνουν να ησυχάσουν. Και πολλά από αυτά τα πρόσωπα μιλάνε. Αφήνουν το στίγμα τους και το βλέπουν όλοι. Λέξεις, φιγούρες, συνθήματα. Μικρές φράσεις που χωράνε μεγάλα νοήματα. Τα βλέπουν όλοι. Καταλαβαίνουν όλοι. Μερικοί εκατοντάδες άνθρωποι συναντιόμαστε έτσι με κάποιο μαγικό τρόπο. Ας μην έχουμε γνωριστεί ποτέ ή κι ας γνωριζόμαστε χρόνια. Εκεί σε μία φράση ή σε μία λέξη, στον τοίχο. Που μπορεί να αντιπροσωπεύει από ώρες συζητήσεων σε ομάδες μέχρι απλή γεμάτη εμπειρία οργή. Συναντάμε κι άλλους εκεί, όχι απαραίτητα δικούς μας, όχι ανθρώπους που χαίρονται, αλλά κι αυτοί καταλαβαίνουν. Τους θυμίζουμε ότι είμαστε εδώ, ότι υπάρχουμε με τους δικούς μας τρόπους και ότι μιλάμε με τους δικούς μας όρους. Με τους τρόπους που εμείς θέλουμε, φιαγμένους για τους καιρούς μας από εμάς. Συνειδητά ή ασυνείδητα. Αλλά το πιο σημαντικό, είναι ότι θα συνεχίσουμε να το κάνουμε, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Σε καιρούς κανονικούς, αλλά ακόμα πιο πολύ σε καιρούς τρελούς σαν αυτούς που ζούμε!
Bombing στον Προαστιακό – Antifa Piraeus
Το κομμάτι αυτό, έγινε από φίλους, σε βαγόνι του Προαστιακού στον Πειραιά. Η υπογραφή δηλώνει την εντοπιότητα τους. Τη στιγμή που ανεβαίνει στο site, έχει ταξιδέψει σε διάφορες περιοχές. Γουστάρουμε τις γειτονιές μας Antifa και θα μιλάμε γι’ αυτό! Αλάνια γερά και στα επόμενα!
Rip Killah P – Antifa South Πασαλιμάνι
Μάσκες δε φοράμε, στους μπάτσους δεν μιλάμε! – Ρολά, Antifa South, Ταύρος
Γενικά δεν κάτσαμε ήσυχοι το διάστημα που μας πέρασε. Ενώ όλοι μας έλεγαν μέρα-νύχτα να κλειστούμε μέσα, εμείς κάναμε το ακριβώς αντίθετο. Όχι μόνο από ένστικτο και εμπειρία, αλλά επειδή οι συλλογικές μας δυνατότητες μας έχουν διδάξει να λειτουργούμε με τον τρόπο αυτό. Δηλαδή όλοι μαζί έχουμε μάθει όταν το κράτος μας μιλάει συντονισμένα, όταν μας λέει τι να κάνουμε, πώς να ζούμε και πώς να σκεφτόμαστε, να είμαστε καχύποπτοι με αυτά που ακούμε. Την ώρα που διάφοροι γύρω μας, έβγαζαν το σκασμό ή προσπαθούσαν να μας πείσουν για το δίκαιο των μικρών πραξικοπημάτων που συνέβαιναν, εμείς αρνούμασταν να δεχτούμε, ότι θα μένουμε σπίτι, άνεργοι ή με μισό μισθό, ότι θα πρέπει να φοράμε μάσκα με το ζόρι, ότι θα πρέπει να ανεχόμαστε την διαρκή εποπτεία των μπάτσων. Δεν το βουλώνουμε και δεν μένουμε σπίτι. Το λέγαμε και θα συνεχίσουμε να το λέμε.
