Όλο και πιο κραυγαλέα, τ’ αφεντικά ονομάζουν «πρόβλημα» τις συμπεριφορές και συνήθειές μας: από το πως περνάμε τον ελεύθερο μας χρόνο μέχρι το πως μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, από το τι τρώμε μέχρι το τι μουσική ακούμε. Κι όπως πάντα, αφού ορίσουν το «πρόβλημα», μας σερβίρουν και τις «λύσεις». Και από «λύσεις», άλλο τίποτα…
Οι «κακοί μαθητές»; Βουρ στον ψυχολόγο!
Οι «ανεύθυνες μανάδες»; Ραντεβού με τον οικογενειακό σύμβουλο!
Τα «κακά παιδάκια»; Στις αγκαλιές του κοινωνικού λειτουργού.
Παραδίπλα, άλλοι ειδικοί (διατροφολόγοι, συγκοινωνιολόγοι, μετεωρολόγοι) ορίζουν το «φυσιολογικό», το «σωστό» και το «πρέπον». Στα μάτια τους όλα είναι «πρόβλημα» εκτός απ’ το να δουλεύουμε σα μαλάκες για τρεις κι εξήντα.
Πλάι στις νέες κρατικές ιδεολογίες ένα παρασιτικό στρώμα αρχίζει και πλουτίζει απ’ την τσέπη μας. Θέσεις και θεσούλες σε σχολεία, σε ινστιτούτα, σε συμβουλευτικά κέντρα, σε εξωσχολικές δραστηριότητες ανοίγουν και επανδρώνονται (με το αζημίωτο) από ειδικούς. Οι «συμβουλές», οι «συνεδρίες», οι «θεραπείες», οι «δραστηριότητες» σωφρονίζουν τους «προβληματικούς» και την ίδια στιγμή μπετονάρουν με πενηντάευρα τη νέα συμμαχία των ειδικών με το κράτος τους.
Μέσα σε μια πραγματικότητα που γίνεται όλο και πιο δύσκολη έχουμε δυο τρία πράγματα να πούμε: δεν εμπιστευόμαστε τους «ειδικούς» – έχουμε τις δικές μας ιδέες για τον κόσμο. Δεν εμπιστευόμαστε το κράτος – το κράτος είναι μηχανισμός βίας και επιβολής. Δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας «προβληματικούς» – πρόβλημα είναι τ’ αφεντικά και οι ρουφιάνοι τους!
Διαβάστε όλη την αφίσα εδω
