Την Παρασκευή που μας πέρασε βρεθήκαμε και διαδηλώσαμε στην Πλατεία Νερού. Η διαδήλωσή μας δε χωρούσε ακριβώς στα κουτάκια του κ. Χαρδαλιά. Η διαδήλωσή μας ήταν σίγουρα μια συνάθροιση μεγαλύτερη των δέκα ατόμων. Κατά τη διάρκειά της φωνάζαμε «μάσκες δε φοράμε, σπίτι δε γυρνάμε» και όντως δε φορούσαμε. Γεμίσαμε την Πλατεία Νερού με τρικάκια τα οποία είχαμε πιάσει με τα γυμνά μας χέρια δίχως να βάλουμε αντισηπτικό. Όπως καταλαβαίνετε δηλαδή η διαδήλωσή μας ήταν έμπλεη κοινωνικής ευθύνης!
Όχι απ’ αυτή που μας λένε όλοι (από τον πρωθυπουργό της χώρας μέχρι τις αριστερές οργανώσεις της πλάκας) ότι πρέπει να έχουμε. Από την άλλη. Αυτή που νιώθουμε εμείς ευθύνη μας. Δηλαδή το να μην τρώμε αμάσητα τα κρατικά παραμύθια. Γιατί νιώθουμε ότι η κρατική προσταγή «μείνετε σπίτι» αφορούσε ακριβώς εμάς και τα χίλια μας πρόσωπα: εμάς που πρέπει να μείνουμε σπίτι πειθαρχημένα – για να ζευτούμε στις νέες μηχανές πειθαρχημένα – για να γίνουμε αντικείμενο εκμετάλλευσης πειθαρχημένα –για να πεθάνουμε πειθαρχημένα.
Ε, και δεν πρόκειται να κάτσουμε μέσα όσο το κράτος απεργάζεται τέτοια σχέδια για το τομάρι μας. Γι’ αυτό και μια μόλις μέρα μετά τη διαδήλωσή μας στην Πλατεία Νερού, συμμετείχαμε σε άλλες δύο τέτοιες διαδηλώσεις στα Άνω και στα Κάτω Πετράλωνα. Κι εκεί τα ίδια! Ήταν τρεις διαδηλώσεις που μας έδωσαν ανάσες μέσα στην ασφυξία των καιρών μας. Ήταν τρεις πραγματικά αυτόνομες διαδηλώσεις.
