Ακόμα και το πιο απόμακρο πάρκο της πόλης μπορεί να μεταμορφωθεί σ’ ένα μικρό παλλόμενο σύμπαν. Αρκεί να υπάρχουν άνθρωποι που κοιτάζουν τις γειτονιές τους μ’ ένα ειδικό βλέμμα – όχι σαν κουκίδες σ’ ένα χάρτη, αλλά σαν πεδία μιας υπόγειας μάχης. Όταν ραπάρουμε το βράδυ στα πάρκα, δε μιλάμε μονάχα για τις ζωές, τους φόβους και τις αγάπες μας. Την ίδια στιγμή κάνουμε δικό μας το έδαφος. Κι έτσι αποδεικνύουμε ξανά και ξανά ότι το στοίχημα παραμένει ανοιχτό: οι γειτονιές δεν ανήκουν στους μπάτσους, στους φασίστες και στους φίλους τους. Οι γειτονιές ανήκουν στην πολυεθνική μητροπολιτική νεολαία, στα παιδιά που δουλεύουν για τρεις κι εξήντα, στις φρικαρισμένες εργάτριες, στους μετανάστες και στους «αλήτες». Το antifa live δίπλα απ’ το νεκροταφείο της Νέας Σμύρνης ήταν μια τρανή απόδειξη αυτής της διαπίστωσης. Δεν είναι η πρώτη, δε θα είναι η τελευταία.
[rl_gallery id=”651″]
