Από την αρχή της καπιταλιστικής κρίσης μέχρι σήμερα το ελληνικό κράτος και οι υπάλληλοί του κάνουν μεγάλες προσπάθειες να επιβάλλουν τη δημόσια τάξη και τη μηδενική ανοχή. Κι όμως: όσο η κρίση βαθαίνει, όσο τα πράγματα γίνονται πιο ζόρικα, όσο αυξάνονται οι αστυνομικοί έλεγχοι, όσο η εργατική τάξη υποτιμάται, τόσο η δυσαρέσκεια που γεννούν αυτές οι διαδικασίες γίνεται ένα κοινό βίωμα.
Η διαπίστωση ότι δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από το κράτος και τα αφεντικά, είναι αυτό που μας κάνει να ψάχνουμε και να φτιάχνουμε δικές μας κοινότητες που συνεχώς μεγαλώνουν. Μπορεί να φαινόμαστε διαφορετικοί αλλά στην ουσία έχουμε πολλά κοινά που μας ενώνουν.
Είμαστε εμείς οι μαθήτριες που αντιμιλάμε στο ρατσιστή καθηγητή μας. Οι ντελιβεράδες που δεν ψηνόμαστε με τις υπερωρίες, που μας πρήζει το αφεντικό μας. Οι μετανάστες «δεύτερης γενιάς» και οι πολυεθνικές παρέες μας που αρνούμαστε να αφήσουμε την πλατεία. Οι άνεργες που ζούμε με επίδομα γιατί δεν την παλεύουμε με τη δουλειά. Οι τρελαμένοι οπαδοί της κερκίδας που δεν θέλουμε να γίνουμε μπράβοι. Τα αλάνια που δε μασάμε, παρά τους συνεχείς ελέγχους και τις εξακριβώσεις. Υπάρχουμε, γνωριζόμαστε, πληθαίνουμε.
Η εργατική τάξη με τα χίλια πρόσωπά της είναι παντού. Σε όλες τις δουλειές, σε όλα τα σχολεία, σε όλες τις πλατείες, σε όλα τα λάηβ, σε όλες τις κερκίδες. Εκεί φτιαχνόμαστε, εκεί δυναμώνουμε, εκεί γινόμαστε antifa!
