Τον τελευταίο καιρό ακούμε από παντού ότι «τα μέτρα χαλαρώνουν». Μας φαίνεται ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Και θα εξηγηθούμε.
Ακόμα κι αν καταργηθεί το χαρτάκι του Χαρδαλιά, έχει ήδη αντικατασταθεί από άλλα χαρτάκια και πιστοποιήσεις. Τη στιγμή που μιλάμε η μισή χώρα είναι αναγκασμένη να πηγαίνει τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα στο φαρμακείο, να χώνει ένα ματσούκι στη μύτη της και μετά να ενημερώνει το κράτος για την υγεία της. Το μέτρο παρουσιάζεται κι αυτό ως «υγειονομικό», όπως οι δεκάδες άλλες κρατικές προσταγές που έχουν μπει τον τελευταίο χρόνο στις ζωές μας. Αλλά είναι απολύτως πειθαρχικό.
Το self–test βάζει τους εργάτες της χώρας να υπαχθούν σε έναν ακόμα έλεγχο από τα αφεντικά τους. Το τεστ δημιουργεί την αίσθηση ότι «κάτι συμβαίνει» και επιβάλλει ακόμα περισσότερο τη μούγκα, την παράνοια και την καχυποψία μεταξύ των εργατών. Κι όσο για τ’ αφεντικά, αυτά δεν τα υποχρεώνει κανείς να το κάνουν.
Το self–test βάζει τους μαθητές της χώρας να υπαχθούν σε έναν ακόμα έλεγχο από τους γονείς τους, από τους οποίους χρειάζονται άλλη μια υπογραφή. Μετά οι μαθητές κάθονται στην ουρά και μπαίνουν στο σχολείο δείχνοντας μια βεβαίωση και φορώντας τις μάσκες τους, δηλαδή τις στολές τους. Το σχολείο αποκτά λειτουργία στρατοπέδου (και τόπου αναγκαστικής κατανάλωσης συγκεκριμένων εμπορευμάτων) και οι καθηγητές ρόλο δεσμοφύλακα.
Το self–test δημιουργεί κατηγορίες πολιτών: τους θετικούς και τους αρνητικούς, τους τεσταρισμένους και τους μη-τεσταρισμένους. Απαρτχάιντ λέγεται αυτό και αναλόγως του σε ποια κατηγορία βρίσκεσαι, έχεις και την ανάλογη μεταχείριση. Το αποτέλεσμα είναι ότι απ’ τη μια μέρα στην άλλη μπορεί να απαγορεύεται να δουλεύεις, να απαγορεύεται να πηγαίνεις σχολείο, να απαγορεύεται να ταξιδεύεις, ακόμα και να φτάσεις να θεωρείσαι παράνομος.
Κατά τα άλλα ξέρουμε: δεκάδες χιλιάδες από μας με το που το παίρνουμε πετάμε το self test εκεί που του αξίζει. Και κάνουμε καλά. Αλλά το ζήτημα δεν είναι ατομικό κι οπωσδήποτε δεν τελειώνει με έναν γεμάτο σκουπιδοντενεκέ. Γιατί τέτοιες διεργασίες συναρτούν την εργασία με τη πειθαρχία, την παραγωγικότητα με την υπακοή. Και φτιάχνουν μια κοινωνία – στρατόπεδο συγκέντρωσης. Μια κοινωνία κατάλληλη για τους καιρούς της καπιταλιστικής κρίσης.
Για να δείτε ολόκληρη την αφίσα πατήστε εδώ.
