Ένας υπόγειος πόλεμος εκτυλίσσεται σε όλες τις γειτονιές. Από τη μία πλευρά, ο δήμος και οι μπάτσοι του, νοικοκυραίοι που γουστάρουν τάξη και ασφάλεια και κάθε λογής φασίστες. Απ’ την άλλη, όλοι εμείς που βρίσκουμε τους παραπάνω απέναντι μας: Ανήσυχα πολυεθνικά παρεάκια, άνεργες, εργαζόμενοι που μισούν τη δουλειά, μητέρες που δε γουστάρουν τα παιδιά τους να κάνουν παρέα με φασιστάκια.
Υπάρχουν γειτονιές που φαίνονται να βράζουν από αυτόν τον πόλεμο, γειτονιές όπως η Καλλιθέα. Υπάρχουν και άλλες με φαινομενικά καλά εγκαθιδρυμένες ισορροπίες, όπως το Παλαιό Φάληρο. Εκεί, η μεσαία τάξη μοιάζει να κυριαρχεί, ταξικά, πολικά, πολιτισμικά. Εμάς μας αρέσει να πειράζουμε αυτές τις ισορροπίες με το δικό μας τρόπο. Γράφουμε τα λόγια μας στους τοίχους, μοιράζουμε τα έντυπά μας στα σχολεία και τις πλατείες, βάζουμε τις μουσικές μας δυνατά στα πάρκα και κάνουμε αισθητή την ύπαρξή μας στους δρόμους και τα στενά. Έτσι είναι που γνωρίζουμε άλλους και άλλες σαν και μας, που ασφυκτιούν μέσα στην κανονικότητα. Έτσι είναι που σπάμε αυτήν την κανονικότητα.
Στην τελική, αυτό που θέλουμε είναι να κάνουμε τα μέρη όπου ζούμε πιο φιλικά για εμάς. Σε αντίθεση με τους φασίστες δε χρειαζόμαστε μεροκάματα γι’ αυτή την εργασία μας: Μας καίει γιατί είναι ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ στενά και δρόμοι. Και όσο μας λένε το αντίθετο, τόσο πιο έντονα θα τα διεκδικούμε.
