Ένα σάλτο, λίγο σούρσιμο και φτάσαμε. -Απόλυτη ησυχία από δω και πέρα αλάνια! Δύο γράμματα ο καθένας. Μαύρο κι ασημί. Ασημί και μαύρο. Τα κανς σιγά σιγά αδειάζουν. Η λέξη παίρνει μορφή. Ο σεκιουριτάς φτάνει. Τώρα πια δε μας νοιάζει. Τώρα το πλοίο έχει σαλπάρει. Ή καλύτερα το τρένο έχει φύγει. Να το δει όλη η πόλη! Πάνω-κάτω. Πάνω-κάτω. Πειραιάς-Κηφισιά. Κηφισιά-Πειραιάς. Χιλιάδες άνθρωποι, εκατοντάδες ιστορίες, δεκάδες σταθμοί, κάποια λίγα (ή και περισσότερα) χαμόγελα. Ξενερωμένα πρωινά πριν το σχολείο ή τη δουλειά, που το βλέπεις λίγο πριν μπεις στο βαγόνι και σου φτιάχνει τη μέρα. Δεν είναι street art. Είναι οι κραυγές μας με σπρέι. Είναι τοίχοι που δαγκώνουν. Είναι η φωνή μας.
