Η ατμόσφαιρα είχε γεμίσει από τις μουσικές που έβγαιναν από τα ηχεία, το σφύριγμα των σπρέι, τις μπάλες που σκάνε στο τσιμέντο. Αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτό που κάναμε δεν ήταν ένα τουρνουά μπάσκετ ή μερικά γκραφίτι.
Ήταν κάτι πολύ περισσότερο. Γιατί το Σάββατο το μεσημέρι το μπασκετάκι της Ευαγγελίστριας γέμισε με δικά μας παιδιά. Γέμισε με κορίτσια από την Καλλιθέα και αγόρια από τον Πειραιά· μαθητές από το Νέο Κόσμο και οπαδούς από το Φάληρο· γκραφιτάδες από τη Νέα Σμύρνη και τσακάλια από το Μπραχάμι· αντιφασίστριες και αντιφασίστες από όλες τις γειτονιές μας.
Και είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, εκτός από το να βάψουμε τοίχους και να παίξουμε μπάσκετ δηλώσαμε και ότι: Μας θέλουν χωρισμένους στα δυο, μα είμαστε ένα!
