Οι πολιτικές αστυνόμευσης της εργατικής τάξης ήταν και θα είναι πάντα συνδεδεμένες με τις πολιτικές ελέγχου του δημόσιου χώρου. Οι καθαρές και φωτισμένες πλατείες, τα περιφραγμένα πάρκα, τα επιτηρούμενα γήπεδα είναι το τελικό ζητούμενο κάθε πειθαρχικού μηχανισμού που έχει να κάνει με το δρόμο. Οι αστυνομικοί έλεγχοι με τους οποίους έρχονται συχνά αντιμέτωποι όσοι κι όσες αράζουν και κυκλοφορούν έξω είναι η τελική απόληξη μιας ευρύτερης διαδικασίας – εγγυώνται ότι το «αύριο» θα είναι ολόιδιο με το «σήμερα», ότι οι εργάτες θα συνεχίσουν να είναι εργάτες και πως τα αφεντικά θα συνεχίσουν να είναι αφεντικά.
Οι συναυλίες που κάνουμε στα πάρκα και στις πλατείες των γειτονιών μας είναι η δική μας συνεισφορά στη μάχη για το ποιος και με τι όρους επιτρέπεται να υπάρχει στο δημόσιο χώρο. Στήνοντας τα ηχεία κι ανοίγοντας τα μικρόφωνα, δείχνουμε, έστω και για λίγες ώρες, στους μπάτσους, στους φιλήσυχους πολίτες και στους ναζί ότι οι γειτονιές μας ανήκουν. Και την ίδια στιγμή αποδεικνύουμε ότι αυτό που αρχικά φαίνεται σαν «τέχνη» είναι στην πραγματικότητα όπλο για τις ανάγκες του ταξικού πολέμου στο σήμερα.
[rl_gallery id="965"]
