Το 3ο τεύχος του εντύπου μας μοιράζεται σε 6.000 αντίτυπα στα σχολεία, τους δρόμους και τις πλατείες των νοτίων. Από την Καλλιθέα, τη Νέα Σμύρνη, το Π. φάληρο και τη Δάφνη, μέχρι το Μοσχάτο, τα Καμίνια και τον Πειραιά. Μπορεί κανείς να το βρεί στέλνοντάς μας ένα mail. Διαφορετικά το παραθέτουμε ολόκληρο σε ηλεκτρονική μορφή εδώ. Ακολουθεί το editorial του τεύχους.
Εditorial: «Καλά ακόμα με αυτά ασχολείστε;»
«Ο φασισμός έφτασε στο τέλος του». Έτσι πληροφορούμαστε από παντού. Η αριστερά βροντοφωνάζει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, πως η δίκη της χρυσής αυγής τελειώνει και η φυλακή έρχεται, άρα τέλος ο φασισμός. Η δεξιά από την άλλη, βροντοφωνάζει πως ο λαός λογικεύτηκε, ψήφισε σωστά στις τελευταίες εκλογές, οπότε πάλι τέλος ο φασισμός. Το κράτος δηλαδή, με κάθε του φωνή, μας ενημερώνει πως όλα βαίνουν καλώς, πως ό,τι χρειαζόταν για να ξαναμπεί η δημοκρατία στο σωστό μονοπάτι έγινε και πως καλό θα ήταν όσοι μένουν έξω από αυτή την όμορφη εξίσωση να το βουλώσουμε και να επιστρέψουμε σπίτια μας.
Τα τελευταία χρόνια βέβαια είχαν προλάβει να μας ζαλίσουν με τις θεωρίες και τα συμπεράσματα τους: «Η εργατική τάξη στηρίζει την χρυσή αυγή»· «Οι χρυσαυγίτες κάνουν κουμάντο στους δρόμους»· ή «ο λαός δεν γουστάρει τους φασίστες, αλλά το κακό με τους μετανάστες παράγινε». Αυτά είναι μερικά μόνο απ’ όλα τα τρελά που ακούσαμε από το 2010 και μετά. Σύσσωμη η κρατική αφήγηση και τα ΜΜΕ είχαν βαλθεί να μας πείσουν πως ο ελληνικός φασισμός αποτελείται μόνο από τη Χρυσή Αυγή, η ακόμη καλύτερα μόνο από τα στελέχη της, ή ακόμα καλύτερα μόνο από τον «αρχηγό». Το story θα μπορούσε να ήταν πετυχημένο, αν ο τελικός αποδέκτης ήταν αποκλειστικά οπαδοί του κράτους ή έστω μαλάκες. Δεν ψηθήκαμε ποτέ, με τίποτα από τα παραπάνω. Ο ελληνικός φασισμός, αποτέλεσε από τα γεννοφάσκια του, προσπάθεια ελέγχου και πειθάρχησης της εργατικής τάξης. Το σχέδιο «χρυσή αυγή» την τελευταία δεκαετία δεν ήταν τίποτα διαφορετικό. Ήταν μια προσπάθεια πολιτικής εκπροσώπησης της μαφίας και μιας μερίδας των αφεντικών, μια προσπάθεια ελέγχου αυτού που λέμε «δρόμος», μια προσπάθεια να φοβηθούμε όλοι και να κάτσουμε σπίτια μας, μια προσπάθεια υποτίμησης των ζωών μας. Πάνω απ’ όλα δηλαδή ήταν ένα κρατικό σχέδιο, ήταν μια μόνο από τις μορφές που παίρνει κατά καιρούς ο ελληνικός φασισμός.
Στα χρόνια που πέρασαν είδαμε τους χρυσαυγίτες να οργανώνονται σε επιτροπές κατοίκων (όπως στο Μοσχάτο και τον Άγιο Παντελεήμονα), ενίοτε μαζί με αριστερούς φιλήσυχους νοικοκυραίους. Τους είδαμε να περιμένουν εντολές από τα τοπικά αστυνομικά τμήματα (όπως στη Νίκαια). Τους είδαμε να συμφωνούν απόλυτα με το λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο» όσον αφορά το ότι οι μετανάστες «αποτελούν πρόβλημα». Με λίγα λόγια, είδαμε ότι «οι φασίστες» δεν είναι οι αποκλειστικοί εκπρόσωποι του ελληνικού φασισμού. Δεν είναι καν οι πιο σημαντικοί. Οπότε δεν έχουμε κανένα λόγο να πανηγυρίζουμε, επειδή το κράτος σφύριξε «το τέλος του φασισμού».
Στις γειτονιές που μοιράζουμε αυτό το έντυπο, έχουμε δει τον φασισμό σε κάθε του πτυχή, είτε ως φυσικά πρόσωπα είτε ως υλικές και κοινωνικές σχέσεις. Ήμασταν antifa πριν μας ενημερώσει το κράτος και οι καλοθελητές του «πως οι φασίστες κυριαρχούν» ή «οι φασί- στες τελειώνουν». Είμαστε antifa για να μπορούμε να μιλάμε για τις ζωές μας, τα προβλήματα μας και να οργανωνόμαστε ενάντια στους φασίστες που κουβαλάνε ή δεν κουβαλάνε σβάστικα. Θα είμαστε antifa για όλα αυτά και άλλα τόσα.
Αν πιστέψουμε τα όσα λέγονται, αυτοί «στα χαμηλά», οι κατηγορούμενοι ντε, είναι «ο ελληνικός φασισμός», ενώ αυτοί «στα ψηλά», δηλαδή οι δικαστές, είναι αυτοί που τον τσακίζουν, είναι δηλαδή ο «πραγματικός αντιφασισμός». Ανάμεσά τους, στα αριστερά, οι μπάτσοι παίζουν ρόλο αμερόληπτου φύλακα.
Σόρι, αλλά δε θα πάρουμε. Οι διάφορες πτυχές του κράτους και των πολιτικών του, όπως φαίνονται στην παραπάνω φωτό, μας είναι όλες εξίσου εχθρικές. Είναι όλες μαζί που χτίζουν αυτό που λέμε «ελληνικός φασισμός».
Διαβάστε ακόμα:
